Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου 2013

Ομιλία του Δημ. Βίτσα για τη "Βιώσιμη και αειφόρο ανάπτυξη"

Ομιλία του Συντονιστή της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ Δημήτρη Βίτσα στην διημερίδα για τη "Βιώσιμη και αειφόρο ανάπτυξη" που διοργάνωσε η Ν.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ Χαλκιδικής

Μπορούμε άραγε να μιλάμε για ανάπτυξη και ακόμα ειδικότερα για εναλλακτικούς τρόπους ανάπτυξης σε περίοδο κρίσης και συνεχών χρόνων ύφεσης; Ή μήπως πρέπει να επικεντρωνόμαστε στο βασικό, για το κυρίαρχο οικονομικό και πολιτικό σύστημα;
Και ποιο άραγε είναι αυτό το βασικό; 

Για τον κ. Παπανδρέου και τον κ. Παπακωνσταντίνου το βασικό ήταν το δημόσιο χρέος και εξ αυτού υπήρξε μνημόνιο. Για τον κ. Παπαδήμο και τον κ. Βενιζέλο ήταν το δημόσιο χρέος και το κούρεμα του και εξ’ αυτού υπήρξε μνημόνιο Νο 2. Για τον κ. Σαμαρά και τον κ. Στουρνάρα ήταν το δημόσιο χρέος και η αξιοπιστία της χώρας και εξ’ αυτού υπάρχει μνημόνιο Νο 3. Έτσι η χώρα επί 3 ½ χρόνια συνεχώς «σώζεται» και το δημόσιο χρέος ανεβαίνει, τα εισοδήματα κατεβαίνουν, η καταστολή αυξάνεται, η δημόσια περιουσία εξαφανίζεται, τα δικαιώματα χάνονται και η δημοκρατία αναζητείται. 
Ας επανέλθουμε όμως στο αρχικό ερώτημα. Μπορούμε να συζητάμε για ανάπτυξη; Η απάντηση είναι: οφείλουμε να συζητάμε για ανάπτυξη. Όμως υπάρχει ανάπτυξη και ανάπτυξη. 

Στην Ελλάδα γνωρίσαμε την ανάπτυξη του συνεχούς δανεισμού και της παραγωγικής αποσύνθεσης. Την ανάπτυξη των κερδών των τραπεζών και των μεγάλων κερδοσκοπικών συμφερόντων που πήγαιναν χέρι-χέρι με την διαφθορά και την διαπλοκή. Γνωρίσαμε την ανάπτυξη μέσω ενός κρατικοδίαιτου ιδιωτικού τομέα, ενός πολιτικού συστήματος που χρησιμοποιούσε και χρησιμοποιεί τη δημόσια και κοινωνική περιουσία προς ιδιον αλλά και υπέρ του ιδιωτικού όφελος. Και γνωρίζουμε την πρόταση ανάπτυξης των κ.κ. Σαμαρά- Βενιζέλου – Κουβέλη που ιδιωτικοποιεί και την ανάπτυξη στην υπηρεσία πάντοτε του κέρδους. Του κέρδους που δεν κοιτά και δεν ενδιαφέρεται για τους ανθρώπους και τη ζωή τους, δεν νοιάζεται για το περιβάλλον, δεν δίνει δεκάρα τσακιστή για τις κοινωνικές ανάγκες. Το κέρδος ενδιαφέρεται μόνο για ένα πράγμα για την παραγωγή και αναπαραγωγή του. 

Την επίθεση μιας τέτοιας αντίληψης για την ανάπτυξη ζείτε και εσείς εδώ στη Χαλκιδική και αφορά πρώτα και κύρια την πολυδιαφημισμένη επένδυση στα μεταλλεία χρυσού. 
Το επενδυτικό σχέδιο των μεταλλείων χρυσού στη Χαλκιδική, αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα εκποίησης δημόσιου πλούτου με ταυτόχρονη καταστροφική επίπτωση στο περιβάλλον. Η εξαντλητική εκμετάλλευση των φυσικών πόρων, η αποστράγγιση ορεινών όγκων, η ποσοτική και ποιοτική υποβάθμιση των υπόγειων και επιφανειακών υδάτων, η διακινδύνευση της ασφάλειας των κατοίκων, προδιαγράφουν ένα μοντέλο ανάπτυξης που ακυρώνει οποιαδήποτε δυνατότητα συνύπαρξης με άλλες αναπτυξιακές δραστηριότητες που χαρακτηρίζουν την περιοχή. 

Το μείζον ερώτημα που τίθεται και αποτελεί το βασικό επιχείρημα για την υλοποίηση της επένδυσης είναι: Ποιο το οικονομικό όφελος της χώρας από την επένδυση;
Οι συμβάσεις που υπέγραψε κατά καιρούς το ελληνικό κράτος με τις εταιρείες που εκμεταλλεύτηκαν- στην κυριολεξία- την περιοχή αποτελούν σκάνδαλο. 
Είναι πλέον σε όλους γνωστό το ξεπούλημα της περιοχής από τον κ. Πάχτα. Έναντι 11 εκατ. ευρώ (που και αυτά τα έδωσε στην προηγούμενη εταιρεία (ΤVX), παραχώρησε στην «ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΧΡΥΣΟΣ Α.Ε.» 317.000 στρέμματα, 40.000 τ.μ. βιομηχανικά κτίρια και γραφεία, 11.000 τ.μ. αστικά οικόπεδα, 310 κατοικίες, 2 συγκροτήματα θραύσης, λιοτρίβισης και εμπλουτισμού, μηχανολογικό εξοπλισμό, κ.α. Και μάλιστα χωρίς να πληρωθούν οι φόροι μεταβίβασης και κυρίως την απάλλαξε από την υποχρέωση για αποκατάσταση του περιβάλλοντος. 

Είναι γνωστό επίσης ότι η Eυρωπαϊκή Επιτροπή εξέδωσε καταδικαστική απόφαση σύμφωνα με την οποία η «Ελληνικός Χρυσός» οφείλει να επιστρέψει στο Ελληνικό Δημόσιο 15,4 εκ. ΕΥΡΩ συν τους τόκους ( γιατί η τιμή πώλησης ήταν κατώτερη της πραγματικής αγοραίας αξίας τους και ως εκ τούτου, η εταιρεία έλαβε επιδοτήσεις κατά παράβαση των κανόνων της EE περί κρατικών ενισχύσεων). 

Στις 28 Απρίλη του 2011 και ενώ η Ελληνική Κυβέρνηση κατακρεουργεί μισθούς και συντάξεις συγχρόνως σπεύδει να κάνει προσφυγή με την οποία ζητάει την ακύρωση της απόφασης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και επομένως να μην εισπράξει τα 15,4 εκ. πριν ακόμα και από την ενδιαφερόμενη εταιρεία που καλείται να τα δώσει. Η ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΧΡΥΣΟΣ και η EUROPEAN GOLDFIELDS κατέθεσαν προσφυγές στις 20 Μαΐου. 
Στην τέταρτη επικαιροποίηση του μνημονίου (2/7/2011) αναφέρεται η αξιοποίηση των μεταλλευτικών δικαιωμάτων. Οι «εγκέφαλοι» όμως του οικονομικού επιτελείου διαπίστωσαν ότι οι παραχωρήσεις που έχουν υπογραφεί με τις εταιρείες Ελληνικός Χρυσός Α.Ε. και Χρυσωρυχεία Θράκης Α.Ε. δεν προέβλεπαν είσπραξη royalties (δικαιωμάτων) εκ μέρους του ελληνικού Δημοσίου. Σύμφωνα με τον μεταλλευτικό κώδικα (1973), που είναι σε ισχύ, το Ελληνικό Δημόσιο δεν έχει δικαιώματα (royalties) πάνω στον ορυκτό του πλούτο. Από τα ιδιωτικά μεταλλεία και ορυχεία το Δημόσιο δεν εισπράττει τίποτα παρά μόνο φόρους, εφόσον η δημιουργική λογιστική επιτρέψει να βρεθούν κέρδη. Πέρα λοιπόν από το συγκεκριμένο «έγκλημα» υπάρχει άμεσο ζήτημα αλλαγής του μεταλλευτικού κώδικα γενικά.

Στη συνέχεια παρακολουθήσαμε τον πρωθυπουργό της χώρας σε ρόλο μεσίτη, όταν η ΕΛΛΑΚΤΩΡ πουλά καλά τις μετοχές της στον Εμίρη του Κατάρ (Qatar Holdings), για $182 εκατομμύρια δολάρια. Πραγματικά πολύ καλή μπάζα αν σκεφτεί κανείς ότι απέκτησαν τα μεταλλεία μόλις με 11 εκ. ΕΥΡΩ και ότι δεν είχε υπάρξει καμιά παραγωγική δραστηριότητα, παρά μόνο η υπεραξία που δημιουργήθηκε από τις εγκρίσεις και αδειοδοτήσεις που είχε παραχωρήσει απλόχερα το Ελληνικό Δημόσιο χωρίς το ίδιο να καρπώνεται το παραμικρό όφελος. 

Αδειοδοτήσεις και εγκρίσεις για τις οποίες υπήρχαν έντονες διαφωνίες από φορείς και επιστήμονες με τεκμηριωμένες απόψεις αλλά αγνοήθηκαν πλήρως από τον κ. Παπακωνσταντίνου. Σήμερα με στοιχεία που προκύπτουν από τις ίδιες τις εταιρίες (κατασκευάστρια εταιρία Outotec) περί μη εφαρμοσιμότητας των μεθόδων που προτείνονται στη Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων (ΜΠΕ) τινάζεται στον αέρα όχι μόνο η ΜΠΕ αλλά όλο το επενδυτικό σχέδιο. Τίθεται συνολικά εν αμφιβόλω η υλοποίηση της κεντρικής κατεύθυνσης της όλης επένδυσης, που είναι η δημιουργία στη Χαλκιδική μιας μεταλλουργικής βιομηχανίας που θα παράγει τελικά προϊόντα (καθαρά μέταλλα) υψηλής προστιθέμενης αξίας. Σε αυτή την περίπτωση αυτό που μένει είναι η εξαγωγή (;) χρυσοφόρου συμπυκνώματος ….και η μεταπώλησή του μέσω off shore;
Αυτό λοιπόν είναι το «μεγάλο επενδυτικό σχέδιο» των μεταλλείων χρυσού στη Χαλκιδική. Αυτό εννοούν οι κυβερνώντες όταν αναφέρονται σε μεγάλες επενδύσεις και στρατηγικούς επενδυτές. 

Μια επένδυση που αποτελεί οικονομικό, περιβαλλοντικό και κοινωνικό έγκλημα 
Εμείς, η Αριστερά, έχει μια τελείως διαφορετική απάντηση και για τη κρίση και για την ανάπτυξη. Ας ξεκαθαρίσουμε όμως πρώτα τα εξής.

Το σημαντικό σήμερα είναι η εφαρμογή της απάντησης. Η αντίσταση στα επιδιωκόμενα μέτρα πρέπει να συνδυαστεί με ένα μεγάλο κίνημα αλληλεγγύης ανάμεσα στους αγωνιζόμενους ώστε να αποτρέπεται ο κοινωνικός αυτοματισμός και να ογκώνεται το κίνημα. Ένα μεγάλο κίνημα αλληλεγγύης στους πλέον θιγόμενους ώστε να σταθούν όρθιοι και όλα αυτά να μετατρέπονται στο πιο πλατύ πολιτικό κίνημα που θα διεκδικεί βαθιές ανατροπές και δημοκρατία.

Αυτό το πολιτικό κίνημα δεν μπορεί στις παρούσες συνθήκες παρά να έχει ένα μόνο αίτημα: κυβέρνηση της Αριστεράς.
Η κυβέρνηση της Αριστεράς δεν μπορεί παρά να στοχεύει στον πυρήνα του κυρίαρχου παραγωγικού μοντέλου, στον οικονομικό και πολιτικό σκοπό που υπηρετεί, στα κίνητρα ανάπτυξης που προβάλλει, στα κριτήρια αποτελεσματικότητας που υιοθετεί. 


Η απάντηση της Αριστεράς και της Αριστερής κυβέρνησης συγκροτείται από τρία αλληλένδετα επίπεδα. 
Το πρώτο επίπεδο στοχεύει στην ανάσχεση της κρίσης και στην αντιμετώπιση των συνεπειών της από τη σκοπιά των εργαζομένων τάξεων, των μισθωτών, των ανέργων, των αγροτών, των μικρομεσαίων.
Συγχρόνως σε δεύτερο επίπεδο τα άμεσα μέτρα χρειάζεται να ενεργοποιούν ένα συνεκτικό εναλλακτικό σχέδιο ανταγωνιστικό σε αυτά που επεξεργάζονται οι κυρίαρχες δυνάμεις. Σχέδιο που τελικά και σε τρίτο επίπεδο θα αποσκοπεί στο να αναιρέσει τις δομικές αιτίες που προκαλούν τις καπιταλιστικές κρίσεις γενικά. Τα τρία επίπεδα που αναφέραμε δεν είναι διαδοχικά στάδια αλλά πρέπει να τα καταλαβαίνουμε ως οργανικά μέρη ενός ενιαίου σχεδίου που θα αναζητά και θα καταχτά το κοινωνικό και πολιτικό κίνημα στη χώρα μας και την Ευρώπη. Βάση αυτού του σχεδίου είναι η ακύρωση του μνημονίου και η αντικατάσταση του με ένα σχέδιο κοινωνικής και παραγωγικής ανασυγκρότησης. Πρώτα μέτρα αυτού του σχεδίου είναι η αποκατάσταση σχέσεων εμπιστοσύνης ανάμεσα στην πολιτική και στην κοινωνική ζωή και η διαμόρφωση κλίματος δημιουργικότητας, δουλειάς, ελέγχου και δικαιοσύνης. 

Πρώτα άμεσα μέτρα δεν μπορεί παρά να είναι η επαναφορά του κατώτατου μισθού στα προ μνημονίου επίπεδα, η επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων και της μετενέργειας, η μείωση του ΦΠΑ στα είδη λαϊκής κατανάλωσης, στο πετρέλαιο θέρμανσης, η αύξηση του αφορολόγητου ορίου, το αφορολόγητο πετρέλαιο για την αγροτική παραγωγή, τα μέτρα προστασίας των ανέργων, των υπερχρεωμένων νοικοκυριών και των μικρών επιχειρήσεων και η δημοκρατία στη λήψη, στην υλοποίηση και στον έλεγχο των αποφάσεων.


Πάνω σ΄ αυτά τα μέτρα θα σταθεί το ολοκληρωμένο σχέδιο που θα αφορά:

α) στην αναδιανομή του πλούτου υπέρ των κοινωνικών αναγκών που πρώτο βήμα του είναι ένα απλό φορολογικό σύστημα που θα κτυπά την φοροδιαφυγή (νόμιμη ως φοροαπαλλαγή και παράνομη) θα ανακουφίζει τους φτωχούς, θα φορολογεί τα κέρδη, θα θεσπίζει περιουσιολόγιο και συγχρόνως θα ιεραρχεί ως πρώτες προτεραιότητες του παραγόμενου προϊόντος τη διασφάλιση της κοινωνικής ασφάλισης, την υγεία και την παιδεία. 

β) την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας που θα αξιοποιεί τα συγκριτικά πλεονεκτήματα στην αγροτική οικονομία, τον ποιοτικό τουρισμό, την ναυτιλία, την ελαφρά και μεταποιητική βιομηχανία και βιοτεχνία, τις νέες τεχνολογίες, την Παιδεία, τις ΑΠΕ και τον Πολιτισμό. 

Προτείνουμε ένα νέο συνολικό τρόπο παραγωγής, κατανάλωσης και διανομής του πλούτου, σε συνάρτηση με τους δημοκρατικούς θεσμούς και τους μηχανισμούς συλλογικού κοινωνικού ελέγχου. Πρόκειται για ένα πρότυπο ανάπτυξης που εστιάζει την προσοχή του στην παραγωγική βάση της χώρας, στηρίζεται στις αρχές της αειφορίας και βάζει ως δεσμευτικούς όρους την απασχόληση, την εξάλειψη της φτώχειας και την ίση κατανομή δραστηριοτήτων και πόρων ανάμεσα στις περιφέρειες ανάλογα με τις ιδιαιτερότητες τους. 

Ένα σχέδιο που απαιτεί διεύρυνση του δημοσίου χώρου, δημόσιο τομέα υπό δημοκρατικό έλεγχο και χρηματοπιστωτικό σύστημα υπό δημόσια ιδιοκτησία.

Απαιτεί δημοκρατική οργάνωση της κοινωνικής και πολιτικής ζωής, των θεσμών και της δημόσιας διοίκησης. 
Απαιτεί τον οικολογικό μετασχηματισμό της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας. 

Η περίοδος που ζούμε είναι οριακή και ιστορική. Αναλαμβάνουμε την ευθύνη και σας καλούμε όλους και όλες να συνδράμετε στην προσπάθεια και τη νίκη.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Παρακαλώ σημειώστε το σχόλιο σας