Τι είναι η αλληλεγγύη;

Του Άγγελου Μανταδάκη

Ο Κώστας από τα Πετράλωνα είναι στα δεκαοκτώ. Δεν γνωρίζει τι σημαίνει η λέξη αλληλεγγύη. Δεν γνωρίζει ούτε πώς γράφεται…

Ήλθε λοιπόν ένα βράδυ κρατώντας στο χέρι ένα κάλεσμα του τοπικού ΣΥΡΙΖΑ, που αναφερόταν στην ανάγκη ενός δικτύου κοινωνικής αλληλεγγύης στη γειτονιά.

- Τι είναι η αλληλεγγύη; με ρωτάει.

Με αιφνιδιάζει. Όχι γιατί δεν ξέρει αυτή την υπέροχη ελληνική λέξη. Το περίμενα άλλωστε. Ο Κώστας είναι ένα αδικημένο παιδί. Έχει σταματήσει πολύ νωρίς το σχολείο κι έχει ζήσει σ΄ ένα πολύ προβληματικό περιβάλλον τα περισσότερα χρόνια του.

Κάποτε τον ρώτησα γιατί παράτησε το σχολείο. Η απάντηση που πήρα ήταν καταπέλτης!

- Όταν δεν έχεις τι να φας, όταν βραδιάζει μέσα στο κρύο και δεν έχεις πού να μείνεις, ε, τότε το τελευταίο πράγμα που σου ‘ρχεται στο μυαλό, είναι το σχολείο…και συνέχισε:

- Μια δόση στη Δευτέρα Γυμνασίου, που δεν την τέλειωσα κιόλας, έμενα στο σπίτι του πατέρα μου (οι γονείς του είναι χωρισμένοι εδώ και χρόνια). Στη μάνα μου έτσι κι αλλιώς δεν μπορούσα να μείνω. Μπαινοβγαίνει στη φυλακή μπλεγμένη με ναρκωτικά… Ο πατέρας μου με ήθελε στο σπίτι του μόνο αν δεν είχε τις κακές του. Αλλά πότε δεν τις είχε… ο άνθρωπος είναι αλκοολικός και χειροτερεύει. Κάποτε σπίτωσε μια γυναίκα επίσης αλκοολική. Μέθαγαν ή έρχονταν τα μεσάνυχτα απ’ έξω φτιαγμένοι. Τσακωμοί, φωνές, ένας χαμός. Κάποια στιγμή δεν άντεξα και του λέω: Τι θα γίνει; Δεν πάει άλλο! Τότε έγινε πυρ και μανία, με έβρισε και με έδιωξε από το σπίτι. Κι όχι μόνο αυτό. Μ΄ έδιωξε κι από τη δουλειά του που πήγαινα βοηθός όποτε είχε μεροκάματο.

- Και καλά, πώς την έβγαζες;

- Δυο κολλητοί μου από το σχολείο με φιλοξένησαν για μερικές ημέρες στο σπίτι τους. Ξηγημένοι οι γονείς τους. Κάποια άλλα βράδια κοιμήθηκα σε παγκάκι στην πλ. Συντάγματος. Ήταν ακόμα φθινόπωρο.

- Και μετά;

- Ξαναγύρισα μετά από πολλές ημέρες, γιατί έμαθα ότι ο πατέρας μου έπαθε κρίση και τον είχαν στο νοσοκομείο. Του είπαν να κάνει αποτοξίνωση κ.λπ. Τέλος πάντων το σχολείο το παράτησα εκείνη τη χρονιά.

Η αλληλεγγύη λοιπόν για τον Κώστα δεν είναι μόνο άγνωστη λέξη. Είναι άγνωστη και σαν έννοια. Δεν την γνώρισε ποτέ του. Δεν την ένιωσε. Εξαίρεση τα δυο παιδιά που τον πήραν και κοιμήθηκε κι έφαγε σπίτι τους.

Προσπαθώ να τον φέρω κοντά στην ουσία.

- Νά, του λέω, αυτό το λίγο αλλά τόσο σημαντικό που σου πρόσφεραν οι δυο συμμαθητές σου. Αυτό που κάνεις εσύ, που στέλνεις λεφτά στη φυλακή για τη μάνα σου. Αυτά και άλλα πολλά που μπορούν να κάνουν οι άνθρωποι για τους ανθρώπους.

- Κι έτσι, χωρίς να ξέρεις ή να σε ξέρουνε, στην ψύχρα; Τι είναι αυτό το δίκτυο που γράφει εδώ; Και μου δείχνει το κάλεσμα του ΣΥΡΙΖΑ.

- Διάφορες ομάδες ανθρώπων όπως εσύ, όπως εγώ, που οργανώνονται για να βοηθήσουν, χωρίς χρήματα, ανθρώπους που την βγάζουν δεν την βγάζουν. Γιατροί και νοσηλευτές φτιάχνουν κοινωνικά ιατρεία και φαρμακεία… Άλλοι συγκεντρώνουν τρόφιμα. Αυτό είναι το δίκτυο. Όσοι και όσες είναι στον ΣΥΡΙΖΑ μπαίνουμε σε τέτοιες ομάδες ή τις παρακινούμε.

- Δηλαδή κι όσοι δεν έχουν κάνει τίποτα μπορούν;

- Ναι, λέμε. Ο καθένας ανάλογα με τις γνώσεις του.

Του φαίνεται απίστευτο. Ότι άγνωστοί σου άνθρωποι μπορεί να σε βγάλουν από τα δύσκολα κάποια στιγμή. Όταν έχεις χάσει την ελπίδα και την αισιοδοξία σου.

Αυτό είναι η αλληλεγγύη, Κώστα, που στα δεκαοκτώ σου τα έχεις δει όλα… εκτός από την ανθρωπιά.

- Το πιστεύει αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ; μου κάνει την τελευταία ερώτηση. Αλλά εσύ είσαι ΣΥΡΙΖΑ, τι θα μου πεις τώρα; Και φεύγει χαμογελώντας με το χαρτί στο χέρι.

http://www.avgi.gr