Έρχεται η ώρα των λαών στην Ελλάδα και στην Ευρώπη

Ήλθε επιτέλους, δυόμισι χρόνια μετά, το πλήρωμα του χρόνου, για καθοριστικές αποφάσεις από τον ελληνικό λαό. Αυτός θα καθορίσει με τη ψήφο του, ποιοι θα επιλεγούν για να συγκρατήσουν  τη χώρα, που βρίσκεται στην άκρη του  γκρεμού, εκεί  που την οδήγησαν  οι σημερινοί διαχειριστές της εξουσίας μέσα και έξω από την Ελλάδα.

Στη συγκεκριμένη όμως προεκλογική περίοδο αναδύεται ένα κρίσιμο ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί με σαφήνεια για ευνόητους λόγους, εδώ και τώρα.

Είναι η κρίση εισαγόμενη από την Ε.Ε ή οφείλεται αποκλειστικά στις πολιτικές που ασκήθηκαν στην Ελλάδα τα τελευταία τριάντα χρόνια;

Φταίει δηλαδή για την κρίση, η ασκούμενη δια των δανειακών συμβάσεων, πολιτική της αυστηρής δημοσιονομικής λιτότητας και πειθαρχίας, που επιβλήθηκε  από την  ευρωπαϊκή ελίτ ή,  φταίει η διαχείριση της εξουσίας από τις εσωτερικές δυνάμεις  του δικομματισμού,  ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ  και οι πολιτικές του υπερδανεισμού, της υπερκατανάλωσης, των πελατειακών σχέσεων, της διαφθοράς και των ανάλγητων  μνημονίων  που επέβαλαν ή ανέχθηκαν για πολλά χρόνια στην Ελλάδα
 

Εάν δεν ξεκαθαρίσει το είδος και η μορφή της κρίσης, οι δυνάμεις του οικονομικού και πολιτικού κατεστημένου με τη συμβολή των συστημικών ΜΜΕ, και  των σύγχρονων τεχνικών της εξουσίας, του φόβου, του πανικού, της κρατικής τρομοκρατίας και της κινδυνολογίας, μπορεί να ανατρέψουν τους συσχετισμούς και μέσα στην  «κάψα» των προεκλογικών αντιπαραθέσεων να ξανακερδίσουν πολιτική επιρροή, αναντίστοιχη με την ταξική και καταδικασμένη πλέον πολιτική τους, όπως δείχνουν άλλωστε και οι τελευταίες δημοσκοπίσεις.

Το ποιόν της δίδυμης  κρίσης.

Η χώρα μας αντιμετωπίζει, δυστυχώς, συνδυασμό σοβαρών κρίσεων από μέσα και από έξω. Αποτελεί «ειδική περίπτωση» στο πλαίσιο της κρίσης χρέους της ευρωζώνης, μαστίζεται όμως και από μια βαθιά και πολύμορφη εσωτερική κρίση. Πιο συγκεκριμμένα:

Η Ευρωπαϊκή  Ένωση μετά το «επιτυχές» κούρεμα του Ελληνικού χρέους και τις μαζικές παρεμβάσεις ρευστότητας της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ), θεώρησε ότι «τα χειρότερα έχουν περάσει», όπως δήλωνε προ μηνός ο επικεφαλής της ΕΚΤ Μάριο Ντράγκι.

Η δήλωση αυτή, αν ερμηνευτεί σωστά, απεικονίζει τις νέες συνθήκες που επεδίωξε να διαμορφώσει η ευρωπαϊκή ελίτ, προκειμένου να θωρακίσει την ευρωζώνη από το τοξικό ελληνικό χρέος, να ελαφρύνει τις ευρωπαϊκές τράπεζες και  τους επενδυτές,  μεταφέροντας το χρέος  της Ελλάδας από τον ιδιωτικό  στον επίσημο τομέα της Ευρωζώνης (ΕΚΤ, Κράτη μέλη, ΔΝΤ) και δια αυτού του τρόπου, να ενισχύσει τον έλεγχό της στο εσωτερικό πολιτικό σκηνικό της χώρας. 

Όμως ένα μήνα μετά

Η Ελλάδα συνεχίζει να αιωρείται στο χείλος της οικονομικής αβύσσου. Οι πιστωτές της, την έχουν δέσει χειροπόδαρα με το διεθνές δίκαιο μετά την υιοθέτησή του  στην περιβόητη αναδιάρθρωση του χρέους (PSI) και περιμένουν να κατασπαράξουν τη χώρα, αν δεν ανταποκριθεί κατά απόλυτη προτεραιότητα στις δανειακές υποχρεώσεις της.

Οι πιέσεις χρέους της Ιταλίας αυξάνονται εκ νέου και οι αγορές γίνονται πάλι νευρικές. Οι «επενδυτές-δανειστές» δεν έχουν πειστεί ακόμη  ότι η ευρωζώνη ξεπέρασε την κρίση χρέους. Φούσκα και ο ισχυρός τεχνοκράτης Μόντι στην Ιταλία.

Η κυβέρνηση της Ισπανίας έχασε και αυτή την εμπιστοσύνη των επενδυτών, παρ’ όλο που  σε πολύ μικρό διάστημα ανακοίνωσε τρεις οικονομικές μεταρρυθμίσεις λίαν οδυνηρές για τον Ισπανικό λαό. Οι αγορές είναι ανήσυχες και εκτιμούν ότι οι πρωτοβουλίες της ισπανικής κυβέρνησης είναι βιαστικές και χωρίς όραμα. Η Ισπανία  μάλλον θα χρειαστεί  να προσφύγει και αυτή στο μηχανισμό στήριξης της Ε.Ε. Η απόδοση του δεκαετούς ισπανικού ομολόγου εκτοξεύτηκε πάλι στο 6% ενώ το ακολουθεί κατά πόδας το Ιταλικό (5,8%).

Η κρίση χρέους συνεχίζει επομένως να αναπαράγεται στην Ένωση. Από τότε που άρχισε (τέλος του 2009) ο ρυθμός των γεγονότων είναι σταθερός. Κρίση, αντίδραση, ανάπαυλα, θριαμβολογίες, νέα κρίση και πάει λέγοντας. Η τελευταία ανάκαμψη ήταν η ισχυρότερη λόγω της φτηνής πιστωτικής πολιτικής της ΕΚΤ και οι θριαμβολογίες περίσσεψαν.  Γρήγορα όμως ξεφούσκωσε και αυτή. Οι μηχανισμοί που οικοδομήθηκαν για την αντιμετώπιση της κρίσης χρέους (EFSM, ESM) καθώς είναι καχεκτικοί και ανεπαρκείς δεν πείθουν τις αγορές, ενώ η συμβολή του ΔΝΤ είναι ασήμαντη. Είναι προφανές ότι η ασκούμενη πολιτική, από το γαλλογερμανικό άξονα με τη στήριξη των βορείων πλεονασματικών χωρών (λιτότητα και αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία, σε συνθήκες ύφεσης), είναι αδιέξοδη. Δεν αρκεί για να τροφοδοτήσει ανάπτυξη στην Ε.Ε.

Στην τελευταία φάση της κρίσης χρέους, έχει  προστεθεί  και ο παράγοντας του εντεινόμενου πολιτικού κινδύνου σε βάρος των διαχειριστών της κρίσης. Ξεκίνησε πριν ένα χρόνο με την προκλητική εκδίωξη των ανίκανων σοσιαλδημοκρατικών κυβερνήσεων του ευρωπαϊκού νότου στην Ελλάδα, στην Ισπανία και στην Πορτογαλία.

Σήμερα όμως η Ελλάδα οδηγείται σε πρόωρες εκλογές με φθίνουσα την πορεία των πολιτικών δυνάμεων που στήριξαν την νεοφιλελεύθερη πολιτική των Μερκοζί. Στη Γαλλία οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι ο Σοσιαλιστής υποψήφιος πρόεδρος Φ. Ολάντ έχει πολλές πιθανότητες να εκλεγεί και ο υποψήφιος της Αριστεράς Μελανσόν τον ακολουθεί με υψηλό ποσοστό.

Συμπέρασμα: Η  Ευρωζώνη βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Αν συνεχίσει τη συντηρητική πολιτική που εφαρμόζουν σήμερα οι κυρίαρχες δυνάμεις δεν θα μπορέσει να επιβιώσει. Μόνον αν ανατραπούν οι ασκούμενες νεοφιλελεύθερες πολιτικές μπορεί να υπάρξει διέξοδος. Γεγονός που προϋποθέτει αλλαγές πολιτικών συσχετισμών στα κράτη μέλη της, άρα και στη χώρα μας.

Στην Ε.Ε απαιτούνται  πλέον βαθιές διαρθρωτικές αλλαγές, που θα συνοδεύουν μια κοινή δημοσιονομική προσαρμογή της Ευρωζώνης και μια  κοινή μακροοικονομική πολιτική που θα περιορίσει τις ανισορροπίες και το χάσμα ανάπτυξης μεταξύ των χωρών της Ένωσης και θα ευνοήσει την αύξηση της παραγωγικότητας, άρα και τη χώρα μας.

Απαιτείται επίσης μια πολιτική αναδιάρθρωσης της ΕΚΤ και δραστικής εποπτείας και ελέγχου του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος καθώς και καθιέρωση φορολογίας στη διακίνηση των κεφαλαίων του χρηματοπιστωτικού τομέα, πολιτική που θα ευνοήσει και τη χώρα μας. Είναι αυτονόητο πλέον ότι η νομισματική ένωση πάσχει σοβαρά και δεν σώζεται με νεοφιλελεύθερες ασπιρίνες. Ήλθε η ώρα των αλλαγών στην Ευρώπη και στην Ελλάδα.

Η Ελλάδα σήμερα κλυδωνίζεται συθέμελα.

Ένα δυσβάστακτο  δημόσιο χρέος 360 δις ευρώ,   ένα τεράστιο ετήσιο έλλειμμα 20 δις ευρώ μεταξύ εσόδων και δαπανών, μια φαιά οικονομική ζώνη (παραοικονομία)  που υπερβαίνει σε ύψος το 50% του ΑΕΠ (120 δις ευρώ), μια παράλυτη δημόσια διοίκηση και ένας ανίκανος και διεφθαρμένος φοροεισπρακτικός τομέας, καθιστούν σχεδόν απαγορευτική κάθε δυνατότητα ομαλής δημοσιονομικής προσαρμογής στις νέες συνθήκες, που επιβάλουν οι διεθνείς υποχρεώσεις και οι σύγχρονες ανάγκες της χώρας, όπως αυτές καθορίστηκαν από τις μέχρι σήμερα ασκούμενες εσωτερικές και διεθνείς πολιτικές.

Παράλληλα η χώρα με την ένταξη της στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στην ευρωζώνη στη συνέχεια, ανέτρεψε το υπαρκτό προκαπιταλιστικό πρότυπο παραγωγικής διάρθρωσης της οικονομίας της  και στη θέση του, οικοδόμησε έναν υπερδιογκωμένο τριτογενή τομέα που υπηρετούσε κυρίως τον υπερδανεισμό και την υπερκατανάλωση. Αποτέλεσμα αυτής της άφρονος πολιτικής ήταν η εκρηκτική διόγκωση του ελλείμματος του προϋπολογισμού στο ύψος του15% του ΑΕΠ το 2009 και του ελλείμματος των τρεχουσών συναλλαγών στο επίσης πρωτοφανές ύψος του 14% του ΑΕΠ το 2008. Τα δύο αυτά δυσθεώρητα ελλείμματα ήταν αδύνατο να εξυπηρετηθούν μετά το ξέσπασμα της κρίσης χρέους του ευρωπαϊκού νότου. Η Ελλάδα σήμερα έχει καταρρεύσει δημοσιονομικά, έχει διαλύσει τον παραγωγικό ιστό της, έχει οδηγήσει ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας στην εξαθλίωση και ένα μεγάλο μέρος του εργατικού δυναμικού της στην ανεργία, ενώ καταρρέει και ο ωκεανός των μικρομάγαζων.

Στην σημερινή κατάσταση που βρίσκεται η χώρα, απαιτούνται:

Βαθιές δομικές αλλαγές στην παραγωγική διάρθρωσή της και πλήρη αξιοποίηση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της σε ανθρώπινο δυναμικό, πόρους και τοπικές συνθήκες

Δημοκρατική φορολογική μεταρρύθμιση που θα αναδιανείμει δικαιότερα τα εισοδήματα και τις κοινωνικές παροχές, θα συγκεντρώνει τους απαραίτητους  πόρους για επιλεγμένες παραγωγικές δραστηριότητες.   

Επανίδρυση της Δημόσιας Διοίκησης για να κινηθεί ο παράλυτος και διεφθαρμένος κρατικός μηχανισμός προκειμένου να παταχθεί η διαφθορά, η παραοικονομία και η φοροδιαφυγή.

Αναδιάρθρωση του εθνικού τραπεζικού συστήματος με επίκεντρο έναν  ισχυρό δημόσιο χρηματοπιστωτικό πόλο ικανό να διαδραματίσει το ρόλο εθνικού πρωταθλητή για την ανόρθωση της εθνικής οικονομίας.

Αξιόπιστη και αποτελεσματική ευρωπαϊκή πολιτική που θα ενισχύσει το  διαπραγματευτικό κύρος της χώρας αξιοποιώντας τους συσχετισμούς που εκ των πραγμάτων αναφύονται εντός του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, καθώς και το ευρωπαϊκό κοινοτικό κεκτημένο που παραμένει ισχυρό ακόμη και σήμερα (ομοφωνία, δικαίωμα αρνησικυρίας, ειδικές συμφωνίες κρατών μελών κ.α).

Το κυριότερο αλλά και το δυσκολότερο όμως όλων, είναι η προοπτική της οικοδόμησης ενός νέου εναλλακτικού συσχετισμού πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων ικανού να ανατρέψει τους σημερινούς συσχετισμούς και να προωθήσει τις απαραίτητες τομές στην πολιτική, την οικονομία, την κοινωνία τον πολιτισμό και το περιβάλλον.

Αναρτήθηκε την Παρασκευή 13/4/2012 στο blog του σύντροφου Νίκου Καϊμάκη