ΟΜΙΛΙΑ ΑΛΕΞΗ ΤΣΙΠΡΑ ΣΤΗΝ ΚΕΡΑΤΕΑ

Ομιλία του Γιώργου Σεφέρη κατά την τελετή παραλαβής του Βραβείου Νόμπελ Λογοτεχνίας, 11 Δεκεμβρίου 1963

Σαν να το είπε χθές

Πριν Μιλήσεις, Άκου.

Πριν Γράψεις, Σκέψου.

Πριν Πληγώσεις, Νιώσε.

Πριν Μισήσεις, Αγάπησε.

Πριν τα Παρατήσεις, Προσπάθησε.

Μα Πριν Πεθάνεις, ΖΗΣΕΕΕΕΕΕΕΕΕ!

“Ἀνήκω σὲ µία χώρα µικρή”(Ομιλία του Γιώργου Σεφέρη)

Εδώ και μήνες η Ελλάδα είναι στο πραιτώριο. Χλευάζεται και κατασυκοφαντείται. Αναίσχυντοι αργυραμοιβοί την παίζουν στα ζάρια. Προσβάλλουν τους ανθρώπους της, αμφισβητούν την ιστορία της και τον πολιτισμό της. Όποια εφημερίδα και να ανοίξεις, μας έχουν κατατάξει στα «σκουπίδια». Μας θεωρούν ένα περιττό βάρος, από το οποίο όλοι θέλουν να απαλλαγούν, αλλά δεν ξέρουν ακόμα πώς. 

Ε, λοιπόν, η Ελλάδα δεν είναι για τα σκουπίδια!

Δεν είμαστε οι Έλληνες διεφθαρμένοι και τεμπέληδες. Χαβαλέδες ήμασταν για πολύ καιρό. Βάλαμε τον αυτόματο πιλότο. Ένας φτωχός λαός, που γνώρισε την αφθονία και παρασύρθηκε γιατί νόμισε πως θα κρατήσει για πάντα. Πίστεψε και στα «ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» κάποιων αδίστακτων πολιτικάντηδων. Για την ακρίβεια ίσως στην Ελλάδα υπάρχουν λιγότεροι διεφθαρμένοι και τεμπέληδες απ’ ότι σε πολλές άλλες χώρες. Και τώρα ήρθε η ώρα του λογαριασμού. Είναι μια δύσκολη ώρα, αλλά δεν ήρθε το τέλος. 

Όμως, ευτυχώς ακόμα στην Ελλάδα το 15% του πληθυσμού της δεν ζει με κουπόνια. 

Ευτυχώς ακόμα στην Ελλάδα, κάθε ελληνόπουλο έχει δωρεάν πρόσβαση στο Πανεπιστήμιο. 

Ευτυχώς ακόμα στην Ελλάδα έχουμε ένα, έστω ημιτελές, αλλά έχουμε σύστημα υγείας. 

Ευτυχώς ακόμα στην Ελλάδα έχουμε ένα κράτος που έχει μια μεγάλη περιουσία. Άλλα κράτη δεν έχουν τίποτα. Αυτήν βλέπουν και ξερογλύφονται. 

Ευτυχώς ακόμα στην Ελλάδα οι γονείς βοηθάνε τα παιδιά τους και εκείνα τους γονείς τους. 

Ευτυχώς, η μικρή και φτωχή Ελλάδα δεν ήταν απούσα από καμιά μεγάλη μάχη για την ελευθερία. Και έδινε το είναι της, όταν οι άλλοι είχαν ήδη παραδώσει και την ψυχή και το πνεύμα. 

Ευτυχώς ακόμα, η Ελλάδα έχει μέλλον. Έβλεπα εκείνα τα κορίτσια της Εθνικής Ομάδος Πόλο, να ανεβαίνουν στον Όλυμπο, μες τη «φωλιά του Δράκου», και είπα , πως δεν χάθηκε η ελπίδα. Υπάρχει ακόμα το μέταλλο του νικητή. Η Ελλάδα έχει μέλλον, γιατί στη μακραίωνα ιστορία της κάθε μεγάλη ήττα και καταστροφή, αντί να την αφανίσει, την ανάσταινε! 

Γιατί τα γράφω αυτά; Μου τηλεφώνησαν κάποιοι «φίλοι» απ’ το εξωτερικό και μας ….νεκρολογούσαν! Είναι απ’ τα κοράκια που έχουν στοιχηματίσει στην πτώχευσή μας και ανησυχούν μήπως και χάσουν τα λεφτά τους! Και βιάζονται! Τόσο πολύ θύμωσα που έκλεισα το τηλέφωνο. Ύστερα τους έστειλα το κείμενο που ακολουθεί….

“Ἀνήκω σὲ µία χώρα µικρή. 

Ἕνα πέτρινο ἀκρωτήρι στὴ Μεσόγειο, ποὺ δὲν ἔχει ἄλλο ἀγαθὸ παρὰ τὸν ἀγώνα τοῦ λαοῦ, τὴ θάλασσα, καὶ τὸ φῶς τοῦ ἥλιου. 

Εἶναι µικρὸς ὁ τόπος µας, ἀλλὰ ἡ παράδοσή του εἶναι τεράστια καὶ τὸ πράγµα ποὺ τὴ χαρακτηρίζει εἶναι ὅτι µᾶς παραδόθηκε χωρὶς διακοπή. 

Ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα δὲν ἔπαψε ποτὲ της νὰ µιλιέται. Δέχτηκε τὶς ἀλλοιώσεις ποὺ δέχεται καθετὶ ζωντανό, ἀλλὰ δὲν παρουσιάζει κανένα χάσµα. 

Ἄλλο χαρακτηριστικὸ αὐτῆς τῆς παράδοσης εἶναι ἡ ἀγάπη της γιὰ τὴν ἀνθρωπιά, κανόνας της εἶναι ἡ δικαιοσύνη. Στὴν ἀρχαία τραγωδία, τὴν ὀργανωµένη µὲ τόση ἀκρίβεια, ὁ ἄνθρωπος ποὺ ξεπερνᾶ τὸ µέτρο, πρέπει νὰ τιµωρηθεῖ ἀπὸ τὶς Ἐρινύες. Ὅσο γιὰ µένα συγκινοῦµαι παρατηρώντας πὼς ἡ συνείδηση τῆς δικαιοσύνης εἶχε τόσο πολὺ διαποτίσει τὴν ἑλληνικὴ ψυχή, ὥστε νὰ γίνει κανόνας τοῦ φυσικοῦκόσµου. 

Καὶ ἕνας ἀπὸ τοὺς διδασκάλους µου, τῶν ἀρχῶν τοῦ περασµένου αἰώνα, γράφει: «… θὰ χαθοῦµε γιατί ἀδικήσαµε...». Αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος ἦταν ἀγράµµατος. Εἶχε µάθει νὰ γράφει στὰ τριάντα πέντε χρόνια τῆς ἡλικίας του. Ἀλλὰ στὴν Ἑλλάδα τῶν ἡµερῶν µας, ἡ προφορικὴ παράδοση πηγαίνει µακριὰ στὰ περασµένα ὅσο καὶ ἡ γραπτή. Τὸ ἴδιο καὶ ἡ ποίηση. Εἶναι γιὰ µένα σηµαντικὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ Σουηδία θέλησε νὰ τιµήσει καὶ τούτη τὴν ποίηση καὶ ὅλη τὴν ποίηση γενικά, ἀκόµη καὶ ὅταν ἀναβρύζει ἀνάµεσα σ’ἕνα λαὸ περιορισµένο. 

Γιατί πιστεύω πὼς τοῦτος ὁ σύγχρονος κόσµος ὅπου ζοῦµε, ὁ τυρρανισµένος ἀπὸ τὸ φόβο καὶ τὴν ἀνησυχία, τὴ χρειάζεται τὴν ποίηση. 

Ἡ ποίηση ἔχει τὶς ρίζες της στὴν ἀνθρώπινη ἀνάσα – καὶ τί θὰ γινόµασταν ἂν ἡ πνοή µας λιγόστευε; 

Εἶναι µία πράξη ἐµπιστοσύνης – κι ἕνας Θεὸς τὸ ξέρει ἂν τὰ δεινά µας δὲν τὰ χρωστᾶµε στὴ στέρηση εµπιστοσύνης. 

Παρατήρησαν, τὸν περασµένο χρόνο γύρω ἀπὸ τοῦτο τὸ τραπέζι, τὴν πολὺ µεγάλη διαφορὰ ἀνάµεσα στὶς ἀνακαλύψεις τῆς σύγχρονης ἐπιστήµης καὶ στὴ λογοτεχνία. Παρατήρησαν πὼς ἀνάµεσα σ’ ἕνα ἀρχαῖο ἑλληνικὸ δράµα καὶ ἕνα σηµερινό, ἡ διαφορὰ εἶναι λίγη. Ναί, ἡ συµπεριφορὰ τοῦ ἀνθρώπου δὲ µοιάζει νὰ ἔχει ἀλλάξει βασικά. Καὶ πρέπει νὰ προσθέσω πὼς νιώθει πάντα τὴν ἀνάγκη ν’ ἀκούσει τούτη τὴν ἀνθρώπινη φωνὴ ποὺ ὀνοµάζουµε ποίηση. Αὐτὴ ἡ φωνὴ ποὺ κινδυνεύει νὰ σβήσει κάθε στιγµὴ ἀπὸ στέρηση ἀγάπης καὶ ὁλοένα ξαναγεννιέται. Κυνηγηµένη, ξέρει ποὺ νὰ ’βρει καταφύγιο, ἀπαρνηµένη, ἔχει τὸ ἔνστικτο νὰ πάει νὰ ριζώσει στοὺς πιὸ ἀπροσδόκητους τόπους. Γι’ αὐτὴ δὲν ὑπάρχουν µεγάλα καὶ µικρὰ µέρη τοῦ κόσµου. Τὸ βασίλειό της εἶναι στὶς καρδιὲς ὅλων τῶν ἀνθρώπων τῆς γῆς. Ἔχει τὴ χάρη ν’ ἀποφεύγει πάντα τὴ συνήθεια, αὐτὴ τὴ βιοµηχανία. 

Χρωστῶ τὴν εὐγνωµοσύνη µου στὴ Σουηδικὴ Ἀκαδηµία ποὺ ἔνιωσε αὐτὰ τὰ πράγµατα, ποὺ ἔνιωσε πὼς οἱ γλῶσσες, οἱ λεγόµενες περιορισµένης χρήσης, δὲν πρέπει νὰ καταντοῦν φράχτες ὅπου πνίγεται ὁ παλµὸς τῆς ἀνθρώπινης καρδιᾶς, ποὺ ἔγινε ἕνας Ἄρειος Πάγος ἱκανός νὰ κρίνει µὲ ἀλήθεια ἐπίσηµη τὴν ἄδικη µοίρα τῆς ζωῆς, γιὰ νὰ θυµηθῶ τὸν Σέλλεϋ, τὸν ἐµπνευστή, καθώς µᾶς λένε, τοῦ Ἀλφρέδου Νοµπέλ, αὐτοῦ τοῦ ἀνθρώπου ποὺ µπόρεσε νὰ ἐξαγοράσει τὴνἀναπόφευκτη βία µὲ τὴ µεγαλοσύνη τῆς καρδιᾶς του. 

Σ’ αὐτὸ τὸν κόσµο, ποὺ ὁλοένα στενεύει, ὁ καθένας µας χρειάζεται ὅλους τούς ἄλλους. Πρέπει ν’ ἀναζητήσουµε τὸν ἄνθρωπο, ὅπου καὶ νὰ βρίσκεται. 

Ὅταν στὸ δρόµο τῆς Θήβας, ὁ Οἰδίπους συνάντησε τὴ Σφίγγα, κι αὐτὴ τοῦ ἔθεσε τὸ αἴνιγµά της, ἡ ἀπόκρισή του ἦταν: ὁ ἄνθρωπος. Τούτη ἡ ἁπλὴ λέξη χάλασε τὸ τέρας. Ἔχουµε πολλὰ τέρατα νὰ καταστρέψουµε. Ἂς συλλογιστοῦµε τὴν ἀπόκριση τοῦ Οἰδίποδα.»

Ομιλία του Γιώργου Σεφέρη κατά την τελετή παραλαβής του Βραβείου

Νόμπελ Λογοτεχνίας, 11 Δεκεμβρίου 1963

Σαν να το είπε χθές!

Σύγχρονη χούντα

Ημερομηνία: 26/05/2012
Πηγή: www.avgi.gr

Έχει κοντά ποδάρια η επιχείρηση παραπληροφόρησης και τρομοκράτησης των πολιτών, στην οποία πρωταγωνιστούν τα κανάλια της διαπλοκής.

Δεν παίζουν μόνα τους, αλλά ως η αιχμή της μνημονιακής επίθεσης του ελληνικού και του ευρωπαϊκού συστήματος.

Η επίθεση είναι ενορχηστρωμένη. Λες και τα δελτία των 8, καθώς και τα πρωτοσέλιδα μεγάλων εφημερίδων, βγαίνουν από τον ίδιο αρχισυντάκτη! Τα κανάλια της διαπλοκής παραβιάζουν κάθε αρχή δημοσιογραφικής δεοντολογίας, παρουσιάζουν μονομερώς τη διεθνή συζήτηση για το ελληνικό πρόβλημα. Χαρακτηριστική είναι η κατασκευή θέματος με την αναφορά του Αλ. Τσίπρα περί “Ολαντρέου”, η οποία δεν δημιούργησε κανένα πρόβλημα στη Γαλλία, αλλά εδώ σχολιάστηκε ως “γκρέμισμα των συμμαχιών της χώρας”!

Θα ήταν υπερβολή να αξιώσει κανείς από τη διαπλοκή να κρατάει τα προσχήματα. Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμη και ο Κ. Σημίτης, ο οποίος τόσα έχει προσφέρει στους βαρόνους της ενημέρωσης, υπέστη λογοκρισία για τη δήλωσή του ότι μπορεί το Μνημόνιο να ακυρωθεί χωρίς να βγει η χώρα από την Ευρωζώνη. Αντιθέτως, η αδίστακτη κινδυνολογία τού μέχρι προχθές πρωθυπουργού, Λ. Παπαδήμου, ότι η ΕΚΤ έχει σχέδιο εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, παρουσιάστηκε ως διασταυρωμένη είδηση. Δεν μεταδόθηκε, όμως, η δήλωση του Αυστριακού κεντρικού τραπεζίτη, μέλους της ΕΚΤ, ο οποίος ουσιαστικά αποδοκιμάζει τον κ. Παπαδήμο για διασπορά φημών.

Τα ΜΜΕ είναι μέρος του καταρρέοντος πολιτικού-οικονομικού συστήματος εξουσίας. Είναι καταχρεωμένα στις τράπεζες, ανήκουν σε “μαφιόζους” των δημοσίων έργων και προμηθειών, ενδιαφέρονται όχι για την ενημέρωση των πολιτών, αλλά για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του συστήματος που υπηρετούν, πολλές φορές και των στενά επιχειρηματικών συμφερόντων των αφεντικών τους. Γι’ αυτό βουλιάζουν καθημερινά στην ανυποληψία.

Κλασικό δείγμα κρατικοδίαιτων επιχειρήσεων του ιδιωτικού τομέα, οι επιχειρήσεις media στρατεύονται επιθετικά στη μάχη της κατασυκοφάντησης του ΣΥΡΙΖΑ. Η επικείμενη εκλογική μάχη έχει χαρακτηριστικά αναμέτρησης του λαού με το κατεστημένο. Πρόκειται για την αρχή αλλαγής “παραδείγματος”, εξέλιξη με ευρωπαϊκή σημασία. Είναι, λοιπόν, κατανοητή η λυσσαλέα μάχη που δίνει η διαπλοκή για να αποτραπεί, να περιοριστεί ή και να υποθηκευθεί η λαϊκή νίκη.

Ο ελληνικός λαός έχει βγάλει τα συμπεράσματά του. Επιστρέφει στους δράστες την απόπειρα χειραγώγησής του. Ολοένα και περισσότερο, διεθνή ΜΜΕ και κέντρα οικονομικών αναλύσεων προειδοποιούν ότι η πολιτική που επιβάλλει η Γερμανία στην Ε.Ε. θα οδηγήσει σε νέα κρίση τύπου “Lehman Brothers”. Αν κάποιοι οδηγούν την Ελλάδα στη χρεωκοπία, αυτοί είναι οι μνημονιακοί. Είναι χαρακτηριστική η εικόνα των αδειανών δημόσιων ταμείων που κληροδοτεί η “κυβέρνηση ειδικού σκοπού” ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ. Με το πρόγραμμά τους, δηλαδή το Μνημόνιο, καταδικάζουν τη χώρα σε πολυετή ύφεση, τη δημόσια διοίκηση σε παράλυση, την κοινωνία σε ανθρωπιστική καταστροφή. Αλλά γι’ αυτά, ούτε είδαν ούτε άκουσαν τα κανάλια τους!

Στις τρεις εβδομάδες που απομένουν μέχρι τις εκλογές, είναι πιθανό η τηλε-κινδυνολογία να αποκτήσει χαρακτηριστικά μεταμοντέρνου-εικονικού πραξικοπήματος. Τώρα, στην περιοχή μας, οι χούντες δεν γίνονται με τανκς, αλλά με τις αγορές και τα κανάλια.

ΑΝΟΙΚΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ – ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΣΥΡΙΖΑ ΣΤΟ ΣΑΡΩΝΙΚΟ

Την Κυριακή 3 Ιουνίου 8:00 μμ

Θεατράκι Π. Φωκαίας

Ανοικτή Συνέλευση- Συζήτηση με τον Βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ

ΔΗΜΗΤΡΗ ΠΑΠΑΔΗΜΟΥΛΗ


 

 

Το πρώτο αποφασιστικό βήμα έγινε. Η ανατροπή στην Ελλάδα ξεκίνησε.

Το αποτέλεσμα των εκλογών αποτελεί μια τεράστια νίκη του ελληνικού λαού στον αγώνα του ενάντια στην εξαθλίωση.

Ο ΣΥΡΙΖΑ από την πρώτη στιγμή πάλευε για την κατάργηση του μνημονίου και για την χάραξη μιας πολιτικής που θα σέβεται τις ανάγκες της κοινωνίας, και θα μείνει σταθερός στις αξίες και στους αγώνες του, θα μείνει σταθερός σε αυτά που δήλωνε πριν τις εκλογές. Δεν θα προδώσει τον κόσμο που τον στήριξε για να πάρει μερικές θέσεις εξουσίας.

Το μήνυμα του λαού μας συντάραξε την Ευρώπη.

Ο ΣΥΡΙΖΑ μαζί με τον κόσμο των αγώνων, τον κόσμο που τον στήριξε, αλλά και τον κόσμο που σήμερα έρχεται προς το μέρος του, θα συνεχίσει τον αγώνα του για να ξαναχτίσουμε μια κοινωνία με αξιοπρέπεια, με αλληλεγγύη, με κοινωνική δικαιοσύνη και δημοκρατία. Θα συνεχίσουμε όλοι μαζί τον αγώνα για μια κυβέρνηση της αριστεράς με στόχο την απεμπλοκή από τα μνημόνια, τις δανειακές συμβάσεις και την εξαθλίωση.

ΟΜΙΛΙΑ - ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ ΑΛΕΞΗ ΤΣΙΠΡΑ

Την Τετάρτη 30 Μαϊου στις 8:00 μ.μ. θα γίνει ανοικτή συνέλευση - συζήτηση με κεντρικό ομιλιτή τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ  Αλέξη Τσίπρα στην κεντρική Πλατεία της Κερατέας. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ μαζί με τον κόσμο των αγώνων, τον κόσμο που τον στήριξε, αλλά και τον κόσμο που σήμερα έρχεται προς το μέρος του, θα συνεχίσει τον αγώνα του για να ξαναχτίσουμε μια κοινωνία με αξιοπρέπεια, με αλληλεγγύη, με κοινωνική δικαιοσύνη και δημοκρατία. Θα συνεχίσουμε όλοι μαζί τον αγώνα για μια κυβέρνηση της αριστεράς με στόχο την απεμπλοκή από τα μνημόνια, τις δανειακές συμβάσεις και την εξαθλίωση. Κάναμε το πρώτο βήμα, ας το ολοκληρώσουμε. Καλούμε όλο τον λαό να πάρει μέρος σε αυτή την δύσκολη μάχη για να υπερασπιστεί τις επιλογές του και να αγωνιστεί μέχρι να νικήσει η ελπίδα.

Η μεγάλη απόφαση της 17ης Ιουνίου

Χρήστου Δημήτρης

Ημερομηνία δημοσίευσης: 20/05/2012

Ο τρόπος που παρεμβαίνει ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, στις εσωτερικές υποθέσεις ενός ισότιμου κράτους μέλους της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης, και μάλιστα ενός κράτους με την ιστορική και πολιτισμική βαρύτητα της Ελλάδας, είναι προκλητικός και ταυτόχρονα αποκαλυπτικός των πραγματικών διαθέσεων της γερμανικής κυβέρνησης υπό την ηγεμονία μιας νεοφιλελεύθερης Δεξιάς.

Το διακύβευμα είναι σε ποιον θα ανήκει αυτή η χώρα. Αν θα ανήκει στους Έλληνες ή στους τοκογλύφους δανειστές, αν θα ζήσουμε και θα εργαστούμε με τιμή και αξιοπρέπεια για την πατρίδα μας και την οικογένειά μας

ΘΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕ κανείς, ειδικά μετά την παρέμβαση Γιούνγκερ, ο οποίος ζήτησε «να σταματήσουν οι εκβιασμοί προς την Ελλάδα, διότι είναι συνιδιοκτήτης του ευρώ και κανείς δεν μπορεί να την εκδιώξει», να αντιδράσουν οι ηγεσίες των ελληνικών κομμάτων και πάνω από όλους ο πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας. Φευ! Αντίθετα, ο πρόεδρος της δικής μας δημοκρατίας, δημοσιοποίησε τηλεφωνική συνομιλία που είχε με τον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος Γ. Προβόπουλο σύμφωνα με την οποία:
«ΟΙ ΑΝΑΛΗΨΕΙΣ και οι εκροές μέχρι τις 16.00 η ώρα (της Τρίτης) που τον πήρα, ξεπερνούσαν τα 600 εκατομμύρια ευρώ, έφταναν τα 700 εκατομμύρια ευρώ». Δυστυχώς, η συγκεκριμένη δημοσιοποίηση δεν συνοδευόταν από ένα μήνυμα προς τους Έλληνες να επιδείξουν ψυχραιμία, να μην πανικοβάλλονται από τις φήμες και τις ύποπτες απειλές των τοκογλύφων που δανείζουν τη χώρα μας με μοναδικό σκοπό να την αγοράσουν όλη μισοτιμής. Δεν είναι ντροπή; Ας είναι.
ΔΕΝ ΕΙΧΑΜΕ αυταπάτες για την πατριωτική συμπεριφορά της εγχώριας αστικής τάξης. Στα κλαμπ των μεγαλοεπιχειρηματιών μόλις τώρα γίνεται αντιληπτό πως το Μνημόνιο που σάρωσε τη μεσαία τάξη τους περιμένει με ακονισμένα τα κοφτερά του δόντια, ενώ οι θέσεις νταβατζήδων που θα χρειαστούν οι ξένοι κατακτητές δεν αρκούν για όλους. Προς το παρόν οι χρεωκοπημένες ελληνικές τράπεζες και οι εξαρτημένες από τα θαλασσοδάνεια επιχειρήσεις (με όλο το μιντιακό σύστημα μέσα) αγωνίζονται με λυσσαλέο τρόπο κατά του μοναδικού κόμματος που απειλεί την παρασιτική κυριαρχία τους, με εντολή του ελληνικού λαού.
ΕΙΝΑΙ πρωτοφανές στη νεότερη ελληνική πολιτική ιστορία όλες οι δυνάμεις του συστήματος να τρέμουν ένα κόμμα της Αριστεράς, να συμμετέχουν στη διατύπωση της κινδυνολογίας των δανειστών και να την υιοθετούν πλήρως στην εθνική τους ατζέντα πριν τις νέες εκλογές! Συμμετοχή σε αυτήν την πρωτοφανή εκστρατεία κινδυνολογίας και εκβιασμών και μάλιστα διεκδικώντας ρόλο πρωταγωνιστή έχει αναλάβει και το ΚΚΕ. Θα κρίνει ο λαός.
ΣΤΙΣ 17 ΙΟΥΝΙΟΥ θα ξαναβρεθούμε στις κάλπες. Το διακύβευμα δεν είναι φυσικά μέσα ή έξω από το ευρώ, όπως το θέτει ο Σόιμπλε και το είχαν θέσει και οι Μερκοζί, πριν απολύσουν τον ΓΑΠ στο ραντεβού των Κανών. Το διακύβευμα είναι σε ποιον θα ανήκει αυτή η χώρα. Αν θα ανήκει στους Έλληνες ή στους τοκογλύφους δανειστές. Το διακύβευμα είναι αν θα ζήσουμε και θα εργαστούμε με τιμή και αξιοπρέπεια για την πατρίδα μας και την οικογένειά μας ή αν ταπεινωμένοι σπρώχνουμε τα παιδιά μας στην ξενιτιά για να ζήσουν τουλάχιστον αυτά, πεθαίνοντας εμείς με πόνο για το κατάντημα της πατρίδας μας.
ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ που βαφτίζεται φιλοευρωπαϊκή η προσπάθεια ανασυγκρότησης της λεγόμενης κεντροδεξιάς με τη συμμετοχή στη Ν.Δ. της Δράσης του κ. Μάνου και της ΔΗ.ΣΥ. της κ. Ντόρας. Τι σημαίνει άραγε για όλους αυτούς ο όρος φιλοευρωπαϊσμός; Ασφαλώς δεν πρόκειται για γεωγραφικό προσδιορισμό. Οι περισσότεροι από αυτούς είναι βέροι νεοφιλελεύθεροι Ατλαντιστές και υπηρέτες των ιδεών και των συμφερόντων μιας οικονομικής ελίτ που θέλει την Ευρώπη ως προνομιούχο οικονομικό χώρο του κεφαλαίου υπό την πολιτική αιγίδα των ΗΠΑ.
ΕΝΑ ΣΧΕΔΙΟ που μπήκε μπροστά από το δίδυμο Μπους - Μπλερ... φυτεύοντας έναν δικό τους άνθρωπο στην Κομισιόν, όπως ο Ζ.Μ. Μπαρόζο, και αναλαμβάνοντας την απόλυτη κυριαρχία αναδιανομής του πλούτου σε βάρος των εργαζομένων όταν κατάφεραν να επιβάλουν το δίδυμο Μερκοζί. Ένα δίδυμο άπληστο και καταστροφικό, που σήμερα τρομάζει ακόμα και τη αμερικανική ηγεσία! Δεν πάει άλλο όμως. Και μόνο η έκθεση για την χρεωκοπία των περισσοτέρων δήμων του κράτους στη Ρηνανία - Βεστφαλία με ιδιωτικοποιημένες τις περισσότερες (σε χέρια αμερικανικών εταιρειών) κοινωνικές υπηρεσίες, τρομάζει για το μέλλον όλης της Ευρώπης αν οι πολίτες δεν αντιδράσουν. Αντέδρασαν και εκεί.
ΕΔΩ; Εδώ τροποποίησαν πάλι το δίλημμα και το έκαναν Μνημόνιο ή χάος. Ξέρετε την απάντηση από τα προηγούμενα διλήμματα. Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα κ.λπ. Είναι σαφές και απλό. Είναι φανερό πως ο λαός αναθέτει ευθύνες στην Αριστερά που δεν μπορούσε να φανταστεί. Είναι επίσης φανερό πως γίνεται τιτάνια προσπάθεια η Αριστερά να βρεθεί έτοιμη και ικανή να ανταποκριθεί. Όπως και να 'χει η ελπίδα είναι εδώ. Είναι τόσο πουλημένο το παιχνίδι από τις εγχώριες οικονομικές δυνάμεις και τους πολιτικούς τους υπαλλήλους, που δεν χωράει κανένας δισταγμός. Η Αριστερά, άλλωστε, δεν είναι 52 ή 152 βουλευτές. Είμαστε όλοι εμείς μαζί και ο καθένας ξεχωριστά, που μπορούμε και πρέπει να σηκωθούμε από τον καναπέ για να σώσουμε την πατρίδα μας.
ΥΓ.: Ευχαριστώ τον Αλέκο Αλαβάνο που ανακάλυψε και ανέδειξε τον Αλέξη Τσίπρα τον πλέον ταλαντούχο και χαρισματικό πολιτικό της νέας γενιάς.
d.xristou@avgi.gr

Τα παλιόπαιδα του ΣΥΡΙΖΑ

Καρτερός Θανάσης

Ημερομηνία δημοσίευσης: 20/05/2012

Βλέποντας κανείς τα πρόσωπα των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ στην πρώτη -και τελευταία- συνεδρίασή τους, ακούγοντας τον Αλέξη Τσίπρα, παρακολουθώντας τις δεκάδες τηλεοπτικές συζητήσεις, κάτι αισθάνεται, που είχε πολλά χρόνια να αισθανθεί. Και καταλαβαίνει γιατί τόσος κόσμος τίμησε αυτή την παράταξη με την ψήφο του και πιθανότατα ακόμα περισσότερος κόσμος θα την εμπιστευτεί και στις επερχόμενες εκλογές. Όπως καταλαβαίνει επίσης γιατί οι σφοδρές επιθέσεις που δέχεται ο ΣΥΡΙΖΑ δεν φαίνεται να αλλάζουν μέχρι στιγμής τη γενική εικόνα.
Υπάρχει μια αφέλεια νεανική σ' αυτό το πολιτικό μαγαζί που κανένα από τα πολυκαταστήματα της εξουσίας ούτε διαθέτει, ούτε και ώς τώρα λογάριαζε. Και ταυτόχρονα μια πολιτική γενναιότητα, ένας ιδεαλισμός στα όρια του ρομαντισμού -θα τα αλλάξουμε, κουφάλες, όλα και θα πείτε κι ένα τραγούδι. Μια δύναμη εν ολίγοις καινούργια, πρωτόγνωρη, απροσδόκητη, που κάνει τον μπαϊλντισμένο, αηδιασμένο, κουρασμένο και οργισμένο πολίτη να αισθάνεται πως αξίζει τον κόπο η μικρή του έφοδος στον ουρανό. Αξίζει η εξέγερσή του εναντίον εκείνων που μονίμως μοιράζονται την εξουσία και διαμοιράζουν τα ιμάτια της ψήφου του. Αξίζει να εμπιστευτεί μετά από χρόνια και χρόνια καχυποψίας κάποιους, έστω κι αν αυτοί οι κάποιοι είναι διαφορετικοί. Ή μάλλον επειδή είναι διαφορετικοί.
Μπορεί πολλοί να ανησυχούν που αυτά τα παιδιά (ορισμένα με άσπρα μαλλιά) πέφτουν σε παγίδες που τους στήνουν κωλοπετσωμένοι δημοσιογράφοι του συστήματος, γριές πουτάνες της ισόβιας εξουσίας, παιδόφιλοι σατράπες του μεσαίου χώρου. Όταν όμως το χτένι φτάνει στον κόμπο, δεν κωλώνουν. Τα χώνουν. Προσπαθούν τουλάχιστον, κι αυτό κάνει μπαμ σε όποιον δεν είναι δούλος ή δουλοκτήτης, να είναι συνεπείς. Να επιπλεύσουν μέσα στα κύματα που σηκώνουν οι άλλοι όλοι μαζί, χωρίς να ναυαγήσουν οι απόψεις, οι ιδέες, και -γιατί όχι;- τα όνειρά τους. Γιατί πολλά απ’ αυτά τα παιδιά, μεγάλα και μικρά, του ΣΥΡΙΖΑ εγκληματούν ακόμα περισσότερο απ’ όσο ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος καταγγέλλουν: Ονειρεύονται ξύπνια, όταν οι κατήγοροί τους έχουν πάψει να ονειρεύονται ακόμα και κοιμισμένοι.
Εν ολίγοις στην αναμέτρηση αυτή επανήλθε χάρη στα παλιόπαιδα του ΣΥΡΙΖΑ ένα εχθρικό και απροσδόκητο για τους ex officio εκπροσώπους  του έθνους και των ψυχών μέγεθος: το ήθος, που σημαίνει η προσπάθεια όχι να κρύψεις αλλά να πεις την αλήθεια, όχι να κρυφτείς αλλά να εκτεθείς, όχι να παίρνεις αλλά να δίνεις - ή και να δίνεις. Και ακριβώς, αν το δει κανείς προσεκτικά, αυτό το ήθος προσπαθούν να περάσουν θηλιά στον λαιμό του ΣΥΡΙΖΑ οι κατήγοροί του. Να το διαβάλουν ως επιπολαιότητα, ως εξτρεμισμό, ως αντιφάσεις, ως νεανικές τρέλες. Μια λέξη, ένα κόμμα, μια σκέψη - και κάνουν την τρίχα τριχιά για να τον απαγχονίσουν. Μπας και επαναφέρουν στους χρονίως υποταγμένους τα ωραία αισθήματα - Βασίλη κάτσε φρόνιμα να γίνεις νοικοκύρης.
Μόνο που οι νοικοκύρηδες βλέπουν τα νοικοκυριά τους να καταρρέουν. Την οικογένεια, την ηθική, τον κόσμο τους να καταρρέουν. Και όπως σε άλλες σκοτεινές εποχές βλέπουν στην Αριστερά μια ελπίδα, μια απαντοχή. Το κάτι άλλο. Στο κάτω - κάτω η παράδοση των Ελλήνων δεν είναι η υποταγή, κάτι έχει αφήσει πίσω του ο περίπατος της Ρίτας Μπούμη - Παπά με τις νεκρές της φίλες και η διαδήλωση του Ελύτη παρέα με τους νέους με τα πρησμένα πόδια που τους έλεγαν αλήτες. Κι αυτό το κάτι φέρνουν στην επιφάνεια τώρα τα παλιόπαιδα του ΣΥΡΙΖΑ και θα δουν όλοι τις επόμενες εβδομάδες πόσο ισχυρό είναι και πόσο θα αντέξει στις διαβολή, στη συκοφαντία, στην προβοκάτσια και στον κατασκευασμένο τρόμο.
Αυτό δεν σημαίνει ότι όρθιοι, άτακτα και χωρίς περίσκεψη θα προχωρούν προς τον αδίστακτο αντίπαλο. Επειδή όμως μερικοί πιο έμπειροι και πιο υποψιασμένοι ανησυχούν καλόπιστα για τα λάθη, καλό είναι να ξέρουν ότι μαθαίνουν γρήγορα εκείνοι που ξέρουν να βλέπουν γύρω τους. Και θα συντονιστούν καλύτερα, και θα προσέχουν περισσότερο οι εκπρόσωποι της νεαρής αυτής πρόκλησης που αποκαλείται σήμερα ΣΥΡΙΖΑ και δεν είναι ίδιος με το ΣΥΡΙΖΑ του χθες. Θα μάθουν, ασφαλώς. Αρκεί να διατηρήσουν αυτό το φρέσκο, το νεαρό, το ατίθασο που τους κάνει αυτό που είναι και μπορεί να τους δώσει αυτό που δικαιούνται.
Γιατί, αν ο ΣΥΡΙΖΑ γινόταν σαν τους άλλους, ακόμα και αυτοδύναμος να έβγαινε, θα σκότωνε την υπόσχεση που ο ίδιος είναι για μια κουρασμένη κοινωνία και που πάει πολύ πέρα από το Μνημόνιο.

Libération: ΣΥΡΙΖΑ ή η στιγμή να αλλάξουμε την Ευρώπη

Πηγή: www.rednotebook.gr

Θα μπορούσε άραγε η στήριξη στην ελληνική ριζοσπαστική Αριστερά να γίνει, για τις νέες γενιές, ό,τι ήταν η στήριξη του Βιετνάμ για τη γενιά του ΄68 - ένας ισχυρός μοχλός κινητοποίησης σε παγκόσμια κλίμακα;

Των Cédric Durand και Razmig Keucheyan*

Η επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ στις ελληνικές κοινοβουλευτικές εκλογές της 6ης Μαΐου είναι ένα συμβάν για όλη την Ευρώπη. Κατακτώντας τη δεύτερη θέση, αυτός ο σχηματισμός της ριζοσπαστικής Aριστεράς είναι στο εξής η κύρια δύναμη αντιπολίτευσης στις πολιτικές της «τρόικας», που ακολουθήθηκαν διαδοχικά από μια συμμαχία των κομμάτων του Κέντρου, της Αριστεράς [Σ.τ.Μ.: εννοεί το ΠΑΣΟΚ] και της Δεξιάς. Σε μια χώρα σε επιταχυνόμενη αποδιάρθρωση, πάνω από την οποία απλώνεται η παρανοϊκή σκιά των νεοναζιστών, ενσαρκώνει τη μοναδική στιγμή της ελπίδας. Μπροστά στον εκφυλισμό της νεοφιλελεύθερης Ευρώπης, είναι από την Αθήνα που περνάει σήμερα ο εναλλακτικός δρόμος. 

Κοινωνικοί, αντιρατσιστές και οικολόγοι, ο ΣΥΡΙΖΑ και ο νεαρός ηγέτης του Αλέξης Τσίπρας, αντιπροσωπεύουν μία νέα ριζοσπαστική Αριστερά, η ταυτότητα της οποίας διαμορφώθηκε μέσα από τις ζυμώσεις της αντι-παγκοσμιοποίησης. Παιδί του εργατικού κινήματος του 19ου αι., αλλά και των κινημάτων που εμφανίστηκαν μετά το 1968, συγκροτεί μία πρωτοφανή πολιτική σύνθεση. 

Αυτή η νέα ριζοσπαστική Αριστερά είναι η Αριστερά των εργαζομένων, αλλά και όσων «δεν έχουν φωνή». Ο αντικαπιταλισμός που εκφράζει δεν περιορίζεται μόνο στον ανταγωνισμό κεφάλαιο-εργασία. Όπως το έδειξε ο Ντ. Χάρβευ στο πρόσφατα εκδοθέν βιβλίο του στα γαλλικά ο Νέος Ιμπεριαλισμός, ο καπιταλισμός δε βασίζεται μόνο στην εκμετάλλευση των μισθωτών. Προχωράει επίσης και μέσα από την αποστέρηση (dépossession) των πληθυσμών. Ιδιωτικοποιήσεις, περιστολή των κοινωνικών δικαιωμάτων, εμπορευματοποίηση της φύσης, δημοσιονομική πειθαρχία ενάντια στην αναδιανομή, είναι εξίσου εξω-οικονομικές τροπικότητες που επιτρέπουν την παραγωγή κέρδους όταν η παραγωγική μηχανή επιβραδύνει. Η αποστέρηση αναγνωρίζεται έτσι ως αυτό που είναι, ένας άξονας της πάλης των τάξεων εξίσου ουσιώδης με την εργασιακή εκμετάλλευση. 

Αυτή η νέα πολιτική ευαισθησία έμαθε να συναρθρώνει τη διαφορετικότητα μέσα από τα κοινωνικά φόρουμ και τις αντι-συγκεντρώσεις της εναλλακτικής παγκοσμιοποίησης. Η καπιταλιστική αποστέρηση επηρεάζει ετερογενείς ομάδες πληθυσμού. Μπορεί η αποδάσωση και η ευνοϊκή για τις επιχειρήσεις φορολογία να έχουν ως κοινή τους λειτουργία την υποστήριξη της κερδοφορίας του κεφαλαίου, όμως η πολιτική συμμαχία απαλλοτριωμένων αγροτών και πανεπιστημιακών δεν είναι κάτι το αυτονόητο. Η πάλη ενάντια στην αποστέρηση, η συνάρθρωσή της με τα εργατικά, φεμινιστικά και αντιρατσιστικά κινήματα, ενσωματώνει υπ΄ αυτή την έννοια μία «ομοσπονδοποίηση» των ασυμμετριών: Κανένας άξονας δεν πρέπει να είναι υποταγμένος στον άλλο και όλοι μαζί συμμετέχουν στην αντίσταση στη λογική του συστήματος. Η κατασκευή ενός κοινού πολιτικού προτάγματος προϋποθέτει να σκεφτούμε, έτσι, τη συνάρθρωση αυτών των αγώνων. 

Κάτι τέτοιο δεν σημαίνει όμως ότι η νέα ριζοσπαστική αριστερά είναι απλά ένα άθροισμα κινημάτων. Προτείνει μια στρατηγική για τη χειραφέτηση. Σαφέστατα πολιτικά προσανατολισμένη, γνωρίζει ότι η κατάκτηση του κράτους είναι ένα αποφασιστικό στοιχείο για την εκκίνηση μίας διαδικασίας κοινωνικού μετασχηματισμού. Ξέρει όμως ταυτόχρονα ότι αυτή η κατάκτηση θα είναι αδύναμη αν δεν υποβαστάζεται από μαζική κινητοποίηση σε μεγάλη κλίμακα. Οι ιδέες δεν είναι αποτελεσματικές παρά μόνο όταν υπάρχουν κοινωνικές δυνάμεις που τις ωθούν.

Από κάθε άποψη ο ΣΥΡΙΖΑ μας έδωσε ένα μάθημα. Ασυμβίβαστος ως προς το ουσιώδες –την άρνηση της λιτότητας–, αλλά χωρίς να απορρίπτει τη συζήτηση, αποκάλυψε την προτίμηση της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας, του ΠΑΣΟΚ, για μια συμμαχία με τη δεξιά, εκκινώντας ταυτόχρονα ένα διάλογο με τα συνδικάτα και τα κινήματα, ώστε να καταστήσει σαφές το σχέδιό του. Η αύξηση της δύναμής του στις αναμενόμενες νέες εκλογές φαντάζει αναπόφευκτη. 

Μπροστά στην ακροδεξιά, στον πειρασμό μίας στρατιωτικής συνδρομής ή σε μια ακόμα αντιδημοκρατική παρέμβαση της Ε.Ε., η αλληλεγγύη με τον ελληνικό λαό είναι μία επείγουσα αναγκαιότητα. Στη Γαλλία, ήδη έχει εξασφαλιστεί η στήριξη του Front de Gauche. Όμως ποια θα είναι η στάση της νέας σοσιαλιστικής εξουσίας; Οι αποφάσεις του Φρανσουά Ολάντ στις επόμενες εκλογές όχι μόνο θα σημαδέψουν την προεδρία του, αλλά θα καθορίσουν και το χαρακτήρα της σοσιαλδημοκρατίας σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. 

Θα υποστηρίξει και ο Ολάντ, όπως το επιβεβαίωσαν η Άνγκελα Μέρκελ και ο Γιοργκ Ασμουσεν της ΕΚΤ, ότι «δεν υπάρχει εναλλακτικός δρόμος» στις μεταρρυθμίσεις που απαιτεί η τρόικα; Σε μια τέτοια περίπτωση δεν θα έμεναν παρά μόνο δύο λύσεις: Είτε να δοθεί μία λευκή επιταγή σε μια αυταρχική λύση, η οποία θα επισημοποιούσε τον υποβιβασμό της κυριαρχίας της Ελλάδας στο επίπεδο ενός προτεκτοράτου, είτε να αποπεμφθεί η χώρα από το ευρώ, πράγμα που θα έδινε το αποφασιστικό χτύπημα για τη γεω-πολιτική σταθερότητα της ηπείρου. 

Από την άλλη, όμως, θα μπορούσε να βάλει μπροστά, όπως τον καλεί ο ΣΥΡΙΖΑ, τη διαδικασία για την επανανομιμοποίηση της Ευρώπης, υποτάσσοντας τις μορφές της οικονομικής ολοκλήρωσης στην πραγματοποίηση των στόχων της κοινωνικής συνοχής και του οικολογικού μετασχηματισμού. Μία τέτοια δέσμευση επιβάλλει, όμως, τη ρήξη στη συναίνεση με την ευρωπαϊκή Δεξιά και την αποδοχή μιας πολιτικής κρίσης σε επίπεδο κορυφής. Θα μπορούσε άραγε η στήριξη στην ελληνική ριζοσπαστική Αριστερά να γίνει, για τις νέες γενιές, ό,τι ήταν η στήριξη του Βιετνάμ για τη γενιά του ΄68 - ένας ισχυρός μοχλός κινητοποίησης σε παγκόσμια κλίμακα;        

* O Cédric Durand είναι οικονομολόγος στο Πανεπιστήμιο Παρίσι 9 και ο Razmig Keucheyan κοινωνιολόγος στο Πανεπιστήιο Παρίσι 4

Πηγή: Libération

Αναδημοσίευση: rednotebook

Μετάφραση: Μιχάλης Σκομβούλης

ΓΙΑΤΙ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ ΝΑ ΜΑΣ ΕΚΦΟΒΙΣΟΥΝ... ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Η γνωστή διαφήμιση της Αpple με ελληνικούς υπότιτλους.

 

ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΚΑΙ ΣΚΕΦΤΕΙΤΕ ΤΟ 

Συνεχίζουμε μέχρι την νίκη

Το αποτέλεσμα των εκλογών αποτελεί μια τεράστια νίκη του ελληνικού λαού στον αγώνα του ενάντια στην εξαθλίωση. Το κόμμα του μνημονίου (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ) έχασε 3,4 εκ. ψήφους και δεν κατάφερε ούτε να συγκεντρώσει 50%, ούτε να συγκροτήσει κοινοβουλευτική πλειοψηφία 151 βουλευτών. Το μνημόνιο που πριν από τις εκλογές εμφανιζόταν ως γρανίτης που δεν αλλάζει και δεν διαπραγματεύεται ξαφνικά μεταμορφώθηκε σε εύπλαστο ζελέ. Τα κόμματα που μίλαγαν για μονόδρομο της εφαρμογής του μνημονίου τώρα μιλάνε για επαναδιαπραγμάτευση. Μιλάνε για επαναδιαπραγμάτευση, γιατί τρομοκρατήθηκαν από το μήνυμα του λαού. Αυτό το μήνυμα ήταν ξεκάθαρο και μιλάει για ανατροπή! Αυτοί που δύο χρόνια τρομοκρατούν την κοινωνία τώρα έχουν τρομοκρατηθεί οι ίδιοι.

Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ από την πρώτη στιγμή πάλευε για την κατάργηση του μνημονίου και για την χάραξη μιας πολιτικής που θα σέβεται τις ανάγκες τις κοινωνίες και όχι τα κέρδη των τραπεζιτών και του ΣΕΒ. Μας ζητάνε να πάρουμε μέρος σε μία κυβέρνηση “σταδιακής απαγκίστρωσης από το μνημόνιο” σε βάθος δύο χρόνων. Απαντάμε ότι δύο χρόνια μνημονίου έχουν ήδη διαλύσει την κοινωνία, δεν χρειαζόμαστε άλλα τόσα. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι η άμεση απεμπλοκή από το μνημόνιο και η κατάργηση των δανειακών συμβάσεων και όλων των νομοθετικών ρυθμίσεων που απορρέουν από αυτές.

Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ θα μείνει σταθερός στις αξίες και στους αγώνες του, θα μείνει σταθερός σε αυτά που δήλωνε πριν τις εκλογές. Δεν θα προδώσει τον κόσμο που τον στήριξε για να πάρει μερικές θέσεις εξουσίας. ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και τα κυρίαρχα ΜΜΕ μας κατηγορούν ότι δεν θέλουμε να κυβερνήσουμε και ότι ενδιαφερόμαστε μόνο για τα ποσοστά μας. Εμείς σταθερά δηλώνουμε ότι παλεύουμε για την κυβέρνηση της αριστεράς που θα βγάλει την χώρα από το μνημόνιο και τον λαό από το αδιέξοδο. Δεν μας ενδιαφέρει να γίνουμε μέρος μια “λίγο μνημονιακής” κυβέρνησης. ΝΔ-ΠΑΣΟΚ πιστεύουν ότι μπορούν να κοροϊδεύουν τον κόσμο και να χαράσσουν πολιτική με μπλόφες. Δήλωσαν ότι θα στηρίξουν μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ. Σε αυτή την μπλόφα εμείς απαντήσαμε με το πολιτικό μας πρόγραμμα. Μιλήσαμε την γλώσσα της αλήθειας και τους δηλώσαμε τα πέντε άμεσα μέτρα που πρέπει να κάνει μια κυβέρνηση που σέβεται την θέληση του λαού όπως αυτή εκφράστηκε:

1. Άμεση ακύρωση εφαρμογής των μέτρων του Μνημονίου και ειδικότερα εκείνων για μειώσεις μισθών και συντάξεων που προγραμματίζονται για τους επόμενους μήνες.

2.Ακύρωση των νόμων που καταργούν τα εργασιακά δικαιώματα και τις συλλογικές συμβάσεις.

3. Καθιέρωση της απλής αναλογικής στον εκλογικό νόμο και κατάργηση του νόμου περί ευθύνης υπουργών.

4. Δημόσιος έλεγχος στο τραπεζικό σύστημα που έχει λάβει έως σήμερα 200 δισ. από την κυβέρνηση και άμεση δημοσιοποίηση της έκθεσης της Black Rock για την κατάσταση των τραπεζών.

5. Δημιουργία επιτροπής λογιστικού ελέγχου, διερεύνηση του επαχθούς χρέους, μορατόριουμ στην αποπληρωμή του και διεκδίκηση δίκαιης και βιώσιμης ευρωπαϊκής λύσης.

Σαμαράς και Βενιζέλος όταν κατάλαβαν ότι η μπλόφα τους δεν έπιασε, όταν κατάλαβαν ότι η ριζοσπαστική αριστερά δεν θα προδώσει τον κόσμο που την στήριξε και θα μείνει σταθερή σε αυτά που έλεγε προεκλογικά ξεκίνησαν για άλλη μια φορά τις κραυγές τους περί χρεοκοπίας. Δεν τρομάζουν πλέον κανένα γιατί ο κόσμος βλέπει ότι την χρεοκοπία την ζει σήμερα.

Το πρώτο αποφασιστικό βήμα έγινε. Η ανατροπή στην Ελλάδα ξεκίνησε.

Το μήνυμα του λαού μας συντάραξε την Ευρώπη.

Ο ΣΥΡΙΖΑ μαζί με τον κόσμο των αγώνων, τον κόσμο που τον στήριξε, αλλά και τον κόσμο που σήμερα έρχεται προς το μέρος του, θα συνεχίσει τον αγώνα του για να ξαναχτίσουμε μια κοινωνία με αξιοπρέπεια, με αλληλεγγύη, με κοινωνική δικαιοσύνη και δημοκρατία. Θα συνεχίσουμε όλοι μαζί τον αγώνα για μια κυβέρνηση της αριστεράς με στόχο την απεμπλοκή από τα μνημόνια, τις δανειακές συμβάσεις και την εξαθλίωση. Κάναμε το πρώτο βήμα, ας το ολοκληρώσουμε. Καλούμε όλο τον λαό να πάρει μέρος σε αυτή την δύσκολη μάχη για να υπερασπιστεί τις επιλογές του και να αγωνιστεί μέχρι να νικήσει η ελπίδα.

ΑΝΑΜΕΤΡΗΣΗ ΜΕ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ; Ή ΥΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ;

«...Στις επόμενες εκλογές μπορεί η Αριστερά να βρεθεί στη θέση να σχηματίσει κυβέρνηση και να είναι σε θέση να ακυρώσει το μνημόνιο (δεν είναι φυσικά δεδομένο, αλλά δεν είναι πλέον και επιστημονική φαντασία).

Η επόμενη μέρα μιας τέτοιας πράξης θα είναι μια οξύτατη και γενικευμένη σύγκρουση με το σύστημα.

Αν δεν προετοιμαζόμαστε γι’ αυτό, αλλά για ένα «κοινοβουλευτικό περίπατο», τότε θα προκαλέσουμε μια σύγκρουση στην οποία πάμε να ηττηθούμε κατά κράτος, σε μια ιστορική ήττα που θα μας πάει πολλά χρόνια πίσω!

Γι’ αυτό, σε αντίθεση με το σχέδιο υποκατάστασης της σοσιαλδημοκρατίας, «ψηφίζουμε» μαζική Ριζοσπαστική Αριστερά που προετοιμάζεται και προετοιμάζει τον κόσμο για μια νικηφόρα – μετωπική αναμέτρηση με το σύστημα....»

Ολόκληρο το άρθρο εδώ: http://www.kokkino.org/index.php?option=com_content&view=article&id=2291:2012-05-10-12-59-39&catid=31&Itemid=53

Υποκατάσταση της σοσιαλδημοκρατίας;

του Πάνου Κοσμά

Το αποτέλεσμα των εκλογών αποτελεί πραγματικό νυστέρι για το πολιτικό σύστημα. Η κατάρρευση των μνημονιακών κομμάτων και η θεαματική άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ δημιουργεί προς στιγμήν πλήρες αδιέξοδο για το «μνημονιακό μπλοκ». Ο δικομματισμός, αλλά και οι σύμμαχοί τους της τρόικας αιφνιδιάστηκαν από την έκταση της ανατροπής των εκλογικών-πολιτικών συσχετισμών. Στον ελληνικό «αδύναμο κρίκο» το αδιέξοδο του μνημονίου συμπληρώνεται πλέον από μια οξεία πολιτική κρίση διαχείρισής του.
Το αδιέξοδο αυτό οδηγεί πιθανότατα σε νέες εκλογές. Στο πλαίσιο αυτό έχουν ήδη αρχίσει οι διεργασίες στην κεντροδεξιά: είτε για αλλαγή ηγεσίας στη ΝΔ, ώστε να επανασυσπειρωθεί ένα μεγάλο μέρος από το διεσπαρμένο πολιτικό της δυναμικό, είτε για συνένωση μικρότερων θραυσμάτων (κομματίδια Ντόρας, Μάνου, Τζημέρη) για τη δημιουργία ενός τρίτου «παίκτη» δίπλα σε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.

Αντίθετα, στο χώρο της κεντροαριστεράς επικρατούν οι τάσεις αποσυσπείρωσης: το ΠΑΣΟΚ είναι στα πρόθυρα του ιστορικού του πολιτικού θανάτου και δύσκολα μπορεί να επωμιστεί μια νέα σκληρή μνημονιακή «αποστολή», η ΔΗΜΑΡ δυσκολεύεται να συνδεθεί με τη «μοίρα» του ΠΑΣΟΚ, οι Οικολόγοι Πράσινοι κινδυνεύουν με διάλυση.

Ωστόσο, όλες αυτές οι σχεδιαζόμενες ανασυνθέσεις ή… αποσυνθέσεις, ενόψει των νέων εκλογών, έχουν το παράδοξο αποτέλεσμα ότι επιβάλλουν μια κάποια αποστασιοποίηση από το μνημόνιο –ρητορική έστω, αλλά υπαρξιακού χαρακτήρα.

«Χαλίφης στη θέση του χαλίφη»;

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει λοιπόν να διαχειριστεί μόνο ένα ποσοστό, αλλά μια συνθήκη πλατιάς πολιτικής ηγεμονίας των αντιμνημονιακών διαθέσεων του κόσμου, που προς στιγμήν έχουν βραχυκυκλώσει για τα καλά τον πολιτικό μηχανισμό άσκησης των μνημονιακών πολιτικών. Αυτό εκφράζεται με ένα μεγάλο λαϊκό ρεύμα που στρέφεται προνομιακά στον ΣΥΡΙΖΑ, μεγάλο μέρος του οποίου προέρχεται από το χώρο του ΠΑΣΟΚ. Αυτό, σε συνδυασμό με την ιστορική συντριβή του ΠΑΣΟΚ, που πιθανότατα θα επιβεβαιωθεί στις επερχόμενες εκλογές με ακόμη χειρότερους όρους, καλλιεργεί σε τμήμα της ηγεσίας του ΣΥΝ διαθέσεις αναβίωσης ενός παλιού σχεδίου στην Αριστερά: του σχεδίου υποκατάστασης της σοσιαλδημοκρατίας.

 Η θέση μιας αριστερής-σοσιαλδημοκρατικής μεταρρυθμιστικής δύναμης χηρεύει, άρα ας την καταλάβουμε εμείς! Την προηγούμενη φορά, τη διετία 1989-1991, επιχειρήθηκε κάτι ανάλογο με τη φιλοδοξία ότι το Ειδικό Δικαστήριο για τον Αντρέα Παπανδρέου, τα σκάνδαλα και η συγκυβέρνηση με τη Δεξιά στην κυβέρνηση της «κάθαρσης» θα «τελείωναν» το ΠΑΣΟΚ, η Αριστερά θα διαμοίραζε το ιμάτιά του, το ΚΚΕ θα μετασχηματιζόταν σε σύγχρονο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα (σύμφωνα και με τις επιθυμίες του καταρρέοντος «υπαρκτού») και έτσι η Αριστερά θα γινόταν μαζική σοσιαλδημοκρατία στη θέση του ΠΑΣΟΚ. Το γεγονός ότι όλοι ξέρουμε τη συνέχεια εκείνου του σχεδίου δυστυχώς δεν μας προφυλάσσει από την επιχείρηση επανάληψής του –με τη μορφή αυτή τη φορά ιλαροτραγωδίας.

Φυσικά δεν πρόκειται απλώς για οργανωτική έμπνευση ή τακτικής σημασίας σχεδιασμό. Συνδυάζεται και προϋποθέτει τη σοσιαλδημοκρατικοποίηση της στρατηγικής και της φυσιογνωμίας, δηλαδή ανάλογες προσαρμογές στην αντίληψη για έξοδο από την κρίση (όχι σοσιαλιστικό σχέδιο, αλλά αριστερή-κεϊνσιανή διαχείριση), στο πολιτικό σχέδιο για κυβέρνηση της Αριστεράς (όχι βήμα και «κοινοβουλευτική αφετηρία» στη διαδρομή του αγώνα για την εξουσία, αλλά «στάδιο» αριστερής-φιλολαϊκής διακυβέρνησης και παραγωγικής ανασυγκρότησης του ελληνικού καπιταλισμού), στο πρόγραμμα (όπου οι προσαρμογές και διολισθήσεις σε πιο ρεαλιστικές θέσεις σε κορυφαία ζητήματα όπως οι τράπεζες, το χρέος κ.λπ. είναι συστηματικές), τις συμμαχίες (όπου είναι φανερή η έμφαση στις εκ δεξιών συμμαχίες με το βολικό πρόσχημα ότι το ΚΚΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν θέλουν και ταυτόχρονα γίνεται κεντρικός άξονας συμμαχιών το «πατριωτικό» και όχι το ταξικό στοιχείο), την αντίληψη για το πολιτικό υποκείμενο (όπου από το χτίζουμε τη μαζική Ριζοσπαστική Αριστερά περάσαμε στο χτίζουμε τη μεγάλη λαϊκή-δημοκρατική παράταξη της Αριστεράς, αν όχι τη νέα Δημοκρατική Παράταξη).

Είναι φανερό ότι τμήμα της ηγεσίας του ΣΥΝ ελκύεται από τέτοιες ιδέες. Το άλλοθι είναι ότι όλα αυτά αποτελούν τακτική που αποσκοπεί στη μεγιστοποίηση της δυναμικής –έως χθες εκλογικής. Και ότι επίσης, το ριζοσπαστικό περιεχόμενο εξασφαλίζεται από την κορυφαία προγραμματική θέση περί ακύρωσης του μνημονίου και καταγγελίας της δανειακής σύμβασης. Πράγματι, αυτός ο στόχος παραμένει μέχρι στιγμής ανθεκτικός και «εξασφαλίζει» τη ρήξη με το σύστημα. Ταυτόχρονα όμως αποτελεί και το άλλοθι όχι μόνο για όλες τις άλλες διολισθήσεις προς ένα σοσιαλδημοκρατικό σχέδιο (που στο τέλος απειλούν να «περικυκλώσουν» και να ανατρέψουν και αυτό το στόχο), αλλά και για την πλήρη υποτίμηση της προετοιμασίας για τη ρήξη με το σύστημα που συνεπάγεται η ανατροπή (και όχι τροποποίηση) του μνημονίου.

Στις επόμενες εκλογές μπορεί η Αριστερά να βρεθεί στη θέση να σχηματίσει κυβέρνηση και να είναι σε θέση να ακυρώσει το μνημόνιο (δεν είναι φυσικά δεδομένο, αλλά δεν είναι πλέον και επιστημονική φαντασία). Η επόμενη μέρα μιας τέτοιας πράξης θα είναι μια οξύτατη και γενικευμένη σύγκρουση με το σύστημα. Αν δεν προετοιμαζόμαστε γι’ αυτό, αλλά για ένα «κοινοβουλευτικό περίπατο», τότε θα προκαλέσουμε μια σύγκρουση στην οποία πάμε να ηττηθούμε κατά κράτος, σε μια ιστορική ήττα που θα μας πάει πολλά χρόνια πίσω! Γι’ αυτό, σε αντίθεση με το σχέδιο υποκατάστασης της σοσιαλδημοκρατίας, «ψηφίζουμε» μαζική Ριζοσπαστική Αριστερά που προετοιμάζεται και προετοιμάζει τον κόσμο για μια νικηφόρα – μετωπική αναμέτρηση με το σύστημα

Ποια η Στρατηγική του αστισμού σήμερα και τι θα πρέπει να κάνει η Αριστερά

του Δημήτρη Κατσορίδα

11-5-2012

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ο στόχος του αστικού μπλοκ είναι να κερδίσει χρόνο, μέχρι να ανασυγκροτηθεί εκ νέου το πολιτικό σύστημα. Για να γίνει αυτό, ένας μόνο τρόπος υπάρχει: να εκθέσουν τον ΣΥΡΙΖΑ, βάζοντάς τον σε μία οικουμενική κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας», η οποία απλώς θα «αναδιαπραγματευτεί» απλά και μόνο το Μνημόνιο, εφόσον η τρόϊκα δεν θέλει επί της ουσίας να αλλάξουν οι όροι του και αυτό φαίνεται από τις συνεχείς δηλώσεις τους.

Στην ιστορία δύο, κραυγαλέες, φορές το πολιτικό σύστημα ανασυγκροτήθηκε, βάζοντας συνυπεύθυνη την Αριστερά: το 1989 με την συγκυβέρνηση και το 1944 με την κυβέρνηση «εθνικής ενότητας».

Θα αναφέρω το ιστορικό παράδειγμα του 1944, με τα λόγια του ίδιου του Γ. Παπανδρέου, ο οποίος ομολογεί ότι τα Δεκεμβριανά του 1944 ήταν μια σχεδιασμένη στρατηγική από τις δυνάμεις του αστισμού, διότι μόνο μέσω αυτών μπορούσαν να «τα πάρουν όλα» από την Αριστερά, όπως ο ίδιος ο Παπανδρέου ομολογεί. Ο ίδιος, πάλι, παραδέχεται ότι επειδή ο παλιός πολιτικός κόσμος ήταν εντελώς αδύναμος και χωρίς ερείσματα, ο μόνος τρόπος για να ανασυγκροτηθεί ήταν να χρησιμοποιήσουν το ΕΑΜ σε κυβέρνηση «εθνικής ενότητας», ώστε έτσι να μπορέσουν να επιστρέψουν στην Ελλάδα.

Ας αφήσουμε, όμως, τον ίδιο τον Γεώργιο Παπανδρέου να μιλήσει, για να δούμε πως σκέφτονται σε τέτοιες περιπτώσεις οι αστοί πολιτικοί. Σε επιστολή του, που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Η Καθημερινή», στις 2-3-1948,[1] μεταξύ πολλών άλλων λέει τα εξής αποκαλυπτικά: «…Εις την Ανατολήν, αι ένοπλαι δυνάμεις μας είχον αποσυντεθεί από την Στάσιν. Και εις την Ελλάδα το ΚΚΕ είχε καταστή παντοδύναμον…

Δια να έλθωμεν εις τας Αθήνας –ως αντίπαλοι του ΚΚΕ– δεν διαθέταμεν, δυστυχώς, ούτε εις το εσωτερικόν, ούτε εις το εξωτερικόν, ελληνκάς δυνάμεις, αριθμητικώς επαρκείς δια να αντιμετωπίσουν τας μυριάδας του ΕΛΑΣ…

Ιδού, διατί, μόνον η συμμετοχή του ΚΚΕ εις την Κυβέρνησίν μας ήνοιγε τα πύλας της Ελλάδος. Και δια τούτο την επεδίωξα –και ευτυχώς κατορθώθη… 

Το συμπέρασμα είναι ότι ο Δεκέμβριος ημπορεί να θεωρηθή ‘’δώρον του Υψίστου’’. Αλλά, δια να υπάρξη ο Δεκέμβριος, έπρεπε προηγουμένως να είχωμεν έλθει εις την Ελλάδα και τούτο ήτο δυνατόν μόνον με την συμμετοχήν και του ΚΚΕ εις την κυβέρνησιν, δηλαδή με τον Λίβανον.

… Και δια να μη γίνη η Στάσις  – ‘’το δώρον του Υψίστου’’ [εννοεί τα Δεκεμβριανά, Δ.Κ.]–  έπρεπε προηγουμένως να επιμείνω εις την άμεσην αποστράτευσιν του ΕΛΑΣ και να θέσω το ΚΚΕ ενώπιον του διλήμματος ή να αποδεχθή ειρηνικώς τον αφοπλισμόν του ή να επιχειρήση την Στάσιν, υπό συνθήκας όμως πλέον, αι οποίαι ωδήγουν εις την συντριβήν του.

Αυτή είναι η ιστορική αλήθεια.

Γ. Παπανδρέου

1/3/48»

Η αιματηρή τρομοκρατία που ακολούθησε της ήττας των Δεκεμβριανών επιβεβαίωσε τον αδυσώπητο κανόνα όλων των μαχών και φυσικά όλων των εκμεταλλευτικών κοινωνιών: ότι αλλοίμονο στην εκμεταλλευόμενη τάξη και στις δυνάμεις που την εκπροσωπούν αν δείξουν εμπιστοσύνη στις προθέσεις του αντιπάλου και δεν αποτολμήσουν να διεκδικήσουν και να πάρουν την εξουσία.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι τώρα, χειρίζεται το ζήτημα της μη συμμετοχής σε «Οικουμενική Κυβέρνηση», «εθνικής σωτηρίας», σε γενικές γραμμές καλά. Αντιστέκεται.

Όμως, ο λόγος του, είναι αναγκαίο να γίνει πιο επιθετικός.

Σήμερα, ο στρατός του αντιπάλου είναι σκόρπιος και σε υποχώρηση.

Ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να διαθέτει ηθική υπεροχή.

Χρειάζεται να επιδείξει αποφασιστικότητα και πέρασμα στην επίθεση.

Αυτή τη στιγμή, το αποφασιστικό σημείο της μάχης είναι να επιμείνουμε ότι θέλουμε να κυβερνήσει η Αριστερά, έστω και στην βάση των Πέντε Σημείων, έστω και με ψήφο ανοχής, ώστε να εκφράσει την αντι-μνημονιακή ψήφο, αλλά τελικά όλοι οι υπόλοιποι δεν θέλουν να κυβερνήσει.

Οποιοιδήποτε άλλοι συμβιβασμοί θα είναι εις βάρος μας, επειδή δεν θα αντιστοιχούν με τον πολιτικό συσχετισμό των δυνάμεων που έχει διαμορφωθεί και θα οδηγήσουν στη δίνη και άλλων υποχωρήσεων.

---

[1] Αναφέρεται στο Ένθετο του «Ριζοσπάστη», 4-12-2011, με τίτλο: «ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ 1944. Μια από τις κορυφαίες στιγμές της ταξικής πάλης στην Ελλάδα», σελ. 13-16.

Fitch: Με έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, ενδεχόμενο υποβάθμισης για όλη την ευρωζώνη

«Θα πρέπει να επαναξιολογηθεί ο συστημικός κίνδυνος, και ο κίνδυνος για κάθε χώρα- μέλος χωριστά»

Αναλυτικά η έκθεση της Fitch (αγγλικά) ΕΔΩ

Σε καθεστώς ενδεχόμενης υποβάθμισης  ο οίκος αξιολόγησης Fitch Ratings προειδοποιεί ότι θα τοποθετήσει όλα τα κράτη - μέλη της ευρωζώνης σε περίπτωση εξόδου της Ελλάδας όπως αναφέρει στην τελευταία έκθεσή του.

Όπως επισημαίνει, θα πρέπει να επαναξιολογηθεί ο συστημικός κίνδυνος, και ο κίνδυνος για κάθε χώρα- μέλος χωριστά.

«Μια ελληνική έξοδος θα δώσει τέλος σε ένα συστατικό στοιχείο του ευρώ - ότι η ένταξη στην ΟΝΕ είναι αμετάκλητη. (...) Μια ενδεχόμενη έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ θέτει σε άμεσο κίνδυνο την πιστοληπτική ικανότητα όλων των κρατών της ευρωζώνης» υπογραμμίζει η Fitch.

Σύμφωνα με τον οίκο, το καλό σενάριο για την ευρωζώνη θα είναι ο κίνδυνος μετάδοσης της κρίσης από την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ να είναι τελικά λιγότερο σοβαρός του αναμενομένου και, ενδεχομένως, αποτελώντας τελικά τον καταλύτη για μεγαλύτερη δημοσιονομική και πολιτική ολοκλήρωση, που θα ενισχύσει τη βιωσιμότητα της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης.

 

Μετά τις διερευνητικές

Η διαδικασία των διερευνητικών εντολών για το σχηματισμό κυβέρνησης επιβεβαίωσε τη δυναμική της Ριζοσπαστικής Αριστεράς(ΣΥΡΙΖΑ) και τη διεύρυνση της επιρροής της στο εκλογικό σώμα, όπως άλλωστε δείχνουν οι μετεκλογικές δημοσκοπήσεις.

Είναι προφανές ότι η νέα ριζοσπαστική πολιτική που εξέπεμψε  δημιουργεί ελπίδα και διατηρεί ανοιχτό το δρόμο για μια συστημικού χαρακτήρα αλλαγή στη χώρα μας.

Υπάρχουν όμως προβλήματα και δυσκολίες, ενδεχομένως να προκύψουν και αδιέξοδα κατά τη διάρκεια των μετεκλογικών πολιτικών χειρισμών στο διαμορφούμενο νέο πολιτικό σκηνικό στην Ελλάδα και στην Ευρώπη.

Ήδη  αναπτύσσεται  συντονισμένη συστημική επίθεση(μνημονιακές πολιτικές δυνάμεις και όχι μόνο, ΜΜΕ, Βιομήχανοι, Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ΕΚΤ, ΔΝΤ κ.α)  προκειμένου να χρεωθεί η Ριζοσπαστική Αριστερά, ως αντιευρωπαϊκή και αδιάλλακτη πολιτική δύναμη, υπεύθυνη για νέα εκλογική αναμέτρηση και επικείμενη ακυβερνησία σε κρίσιμες για τη χώρα ώρες. Έχει αυτή την περίοδο απέναντί της, όλο το νεοφιλελεύθερο σύστημα εσωτερικό και διεθνές. Στο μέτωπο εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ έχει συνταχθεί και το ΚΚΕ.

Παρ’ όλες τις δυσκολίες και τους κινδύνους αξίζει η προσπάθεια της. Προσωπικά έχω διαθέσει πολλά χρόνια από τη ζωή μου για να διαμορφωθεί το νέο αυτό ριζοσπαστικό, οικολογικό και πολιτισμικό όραμα που σήμερα το προσεγγίζει θετικά και ο λαός μας.

Πρέπει για αυτό όλοι μας  που την υπηρετούμε, να περιορίσουμε όσο γίνεται τα λάθη και τις αδυναμίες μας, να συντονίσουμε αποτελεσματικότερα τις προσπάθειές μας και κυρίως να διαλύσουμε τη θολούρα και την πολυγλωσσία που συνοδεύει το όραμά μας, για να μην δίνουμε δικαιώματα σπέκουλας και στρέβλωσης της πολιτικής μας. Δεν θέλω να αναφερθώ σε ανεπάρκειες και λάθη που έχουν προκύψει ακόμα και μετά τις εκλογές.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι και το 1981 επιχειρήθηκε ανάλογο εγχείρημα  «αλλαγής» στην Ελλάδα που μετά από τρεις δεκαετίες οδήγησε τη χώρα στην κατάρρευση και την ανυποληψία.

Σήμερα με τη Ριζοσπαστική Αριστερά εμπνευστή, πνέει στη χώρα μας, πάνω από τα ερείπια της οικονομίας και της κοινωνίας ένας αναγεννητικός άνεμος. Επιβάλλεται για αυτό μεγίστη προσπάθεια και σοβαρότητα και κυρίως πρέπει να αποφύγουμε τη διολίσθηση προς ένα καλύτερο ΠΑΣΟΚ που ενδεχομένως να προβάλλεται από τα κάτω. Πολιτικές πρακτικές σκοπιμοτήτων, λαϊκισμού και μυθοπλασιών, που έχουμε όλοι υπηρετήσει στο χώρο της Αριστεράς στο παρελθόν, πρέπει να απορριφθούν οριστικά.

Για παράδειγμα αναφέρω τον  τρόπο αντιμετώπισης του χρέους και των ελλειμμάτων. Οφείλουμε να λέμε για το μεγάλο αυτό πρόβλημα πάντα την αλήθεια στο λαό.  Αν υπήρχε σήμερα τρόπος να  διαγραφεί όλο το χρέος και τα ελλείμματα και παράλληλα διατηρηθεί η ίδια δημοσιονομική πολιτική του υπερδανεισμού,  της σπατάλης, της φοροδιαφυγής,  της εκτεταμένης παραοικονομίας, της διαφθοράς, σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα θα βρεθούμε ξανά υπερχρεωμένοι και εξαθλιωμένοι όπως σήμερα.

Σε συνθήκες κρίσης και στασιμότητας  τρία βασικά μέτωπα προβάλλονται αμείλικτα μπροστά στην  Αριστερά. Η παραγωγική αναδιάρθρωση της οικονομίας, η δημοκρατική φορολογική μεταρρύθμιση και η κοινωνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος. Ιδιαίτερα η φορολογική μεταρρύθμιση είναι ο μοναδικός τρόπος δικαιότερης αναδιανομής των εισοδημάτων και όμως λείπει ως αναφορά από τα πέντε σημεία της δημόσιας διερευνητικής πρότασης του ΣΥΡΙΖΑ Είναι δε  υποβαθμισμένη, σε απλή μόνο αναφορά ακόμα και στην εκλογική του διακήρυξη.

Η χώρα αυτή τη στιγμή βρίσκεται στη μέγγενη ενός εξοντωτικού προγράμματος εσωτερικής υποτίμησης και ισοπεδωτικού χαρακτήρα περικοπών, που έχουν προκαλέσει την εξαθλίωση μεγάλου τμήματος του πληθυσμού που  προοιωνίζονται την εξουθένωση ενός ολόκληρου λαού. Η Ευρωπαϊκή Ένωση  με χρονική καθυστέρηση όπως πάντα, λόγω συστημικών και γραφειοκρατικών δυσλειτουργιών αλλά και της εμμονής του Βερολίνου στις νεοφιλελεύθερες επιδιώξεις του, εξετάζει κάποιες αλλαγές στο αναπτυξιακό σκέλος της πολιτικής της που όμως απαιτούν χρόνο και πολιτική βούληση. 

Η Ελλάδα βρίσκεται τσακισμένη από την κρίση, χωρίς εθνικό σχέδιο διάσωσης, χωρίς τους απαραίτητους πολιτικούς συσχετισμούς για την αναζήτηση θετικής διεξόδου και μια κατακερματισμένη αριστερά που το μεγαλύτερο μέρος της δεν έχει κατανοήσει την κατάσταση. Ο ελληνικός λαός χωρίς ελπίδα και χωρίς ανάσα, αναζητάει πολιτική διέξοδο χωρίς αποτέλεσμα μέχρι τώρα. Οι ευθύνες στη δική μας αριστερά είναι μεγάλες. Ίδωμεν και ανησυχούμε.   

Ανάρτηση Από τον/την Blogger στο Αναζητήσεις για την Αριστερά τη 12/05/2012 03:46:00 μμ